აიფონის დაქალები

"ეხლა მოდაში შემოვიდა აზრი რომ ყველაფერი უაზრობაა, 
მაგრამ უნდა გითხრათ რომ იქ, საიდანაც ეს აზრი შემოვიდა, 
უკვე სულ სხვა აზრია მოდაში"
(с) კოტე ჯანდიერი

P.s. არასდროს ენდოთ პოსტ სკრიპტუმებს

#Coffe #Girls #Sunglass #Nerd #Sexylips #Pink #Iphone #It's_my_life

• ანკა

ყველა სადაქალოს სჭირდება ერთი ანკა, რადგან  ადამიანი რომელსაც საკუთარი პრობლემები არ გააჩნია, არა მხოლოდ თავს არ მოგახვევთ მათ, არამედ სიამოვნებით მოისმენს თქვენსასაც. უბრალოდ ვალდებულიცაა ასე მოიქცეს, რადგან  ყველა ანკას სჭირდება რომ ტვინი რაღაცით  ჰქონდეს გამოტენილი, თუნდაც ეს რაღაც   სხვისი პრობლემები იყოს.  ასე რომ ანკა აიფონის დამტენივით საჭირო იყო სადაქალოში, უფრო მეტადაც კი -  სხვას მისნაირს ვერ  ნახავდნენ - თუ ვინმე ნაწყენი უნდა დარჩენილიყო სიტუაციიიდან ასეთი  ყოველთვის ანკა იყო -  იმდენად სულელია რომ მაინც არ ეწყინება, უბრალოდ ვერც მიხვდება რა უნდა ეწყინოსო. ჰოდა ერთხელაც აღმოაჩინა რომ 20 წლისთვის ისე მიეღწია, არასდროს ჰქონოდა დეპრესია.  აი ნამდვილი, ჯანსაღი  დეპრესია მის დაქალებს კვირაში ერთხელ მაინც  რომ ემართებოდათ. სწორედ ამიტომ მტკიცედ  გადაწყვიტა მასაც გამოეცადა ეს მძიმე სენი, მაგრამ დრო ვერ გათვალა და მისი დეპრესია ნანკასას დაემთხვა, რაც მის მნიშვნელობას სრულიად უგუვებელყოფდა.

• ნანკა 

ბუნებრივია, ნანკას დეპრესიას   სერიოზული მიზეზი ჰქონდა. შეყვარებულს დაშორდა. მართალია არც მას და არც აიფონის სადაქალოს ზუსტად არ ახსოვდა რა მიზეზით, მაგრამ ოთხივემ იცოდა  რომ მიზეზი იმდენად დიდი იყო რომ ყველა თავმოყვარე გოგო ნანკას ადგილას ანალოგიურაად მოიქცეოდა, თვით ანკაც კი. ნანკა კი ანკას მინიმუმ ერთი ასოთი მაინც ჯობდა, ამიტომ მტკიცედ გადაწყვიტა: "აი ვსიოოო".  ეს ფრაზა  კი ტრადიციულად გულისხმობდა: ფეისბუქის პროფილის  ფოტოს საათში ათჯერ შეცვლას, დღეში საშუალოდ რვა  ჩექინს საეჭვო  ხალხთან ერთად საეჭვო ადგილებიდან,   კოკო შანელის, ოტია იოსელიანის და კონსტანტინე გამსახურდიას ციტატების გაზიარებასა და ბევრ  პოსტს დაკარგულ სამოთხესა და უკვდავების წყაროზე. დაახლოებით ერთი წელი ნერვებს უშლიდა ყოფილ შეყვარებულს თავისი გამოგონილი "ფეისბუქ-ბოდვებით", ერთი წლის შემდეგ  კი შეიტყო,  რომ თურმე "იმას" დაჰაიდებული ჰყოლია.  

• თათკა 

მაგრამ ნანკას კიდევ რა უჭირდა?!  რაღაცის  სრულყოფილად დაგეგმვა მაინც შეეძლო. პრინციპში თათკაც მთელი  ცხოვრება რაღაცას გეგმავდა,  სანამ ბოლო-ბოლო იმ აზრამდე არ მივიდა რომ არაფრის დაგეგმა არ შეეძლო, ეს კი იმდენად მწარე სიმართლე იყო თვითმკვლელობამდე მიიყვანდა კაცს. თუმცა როგორც შემდგომში გაირკვა თავის მოკვლასაც დაგეგმვა სჭირდებოდა, თან არც თუ ისე ურიგო.  თავს კი იდეაში ზუსტად იმის გამო იკლავდა, რომ არაფრის დაგეგმვა არ შეეძლო. გადაწყვიტა გეგმის გარეშე ეცხოვრა. დღეებს ბანალურად ატარებდა:  ყოველ დილით ერთსა და იმავე დროს იღებდა სელფს სამსახურის ლიფტში. საქმე მოსაწყენი იყო,   მაგრამ ეშინოდა, ასე თუ არ მოიქცეოდა ხალხი იფიქრებდა ან სამსახური დაკარგა ან აიფონიო. მოკლედ მიზანი არსებობდა,   ყოველ დილით თითო სელფი სამსახურის ლიფტში ლუზერის იმიჯისგან დაიცავდა, ამიტომ  ამ მიზანს უნდა მიჰყოლოდა ბოლომდე. 

• შორენა

შორენა სულ სხვა შემთხვევა იყო. არც ერთს არ ჰგავდა, საერთოდ არ ჰგავდა არავის. ყველაფერზე თავისი აზრი ჰქონდა და ყველაში  ყველაფერი ერთნაირად აღიზიანებდა: ანკაში ის რომ სრულიად უვარგისი,  ჰაერივით საჭირო იყო, ნანკაში ის რომ იმდენად ხშირად იცვლიდა პარტნიორებს რომ მათი სახელები სადაქალოს დასამახსოვრებელი ხდებოდა, მათ კი ისედაც თავზესაყრელად ჰქონდათ პრობლემები, თათკაში კი ის რომ თავის მოკვლაც კი არ შეეძლო, ისე როგორც ზრდასრულ, ნორმალურ ადამიანს შეეფერებოდა. ზოგადად შორენა ადამიანებს ორ ნაწილად ყოფდა. პირველი ნაწილი აღიზიანებდა, მაგალითად თავისი დაქალები, მეორე ნაწილს კი უბრალოდ დასცინოდა,  მაგალითად  მესაკუთრის კომპლექსით შეპყრობილ წყვილებს  საერთო ფეისბუქი რომ ჰქონდათ და ყველა ფოტოზე ერთად ითაგებოდნენ. "რა კოშმარია,  ჩვენ ამას არასდროს გავაკეთებთო" სიტყვა  "ჩვენში" იმ ბიჭს გულისხმობდა გვერდით რომ ეჯდა და იმ დროიდან რაც გვერდით ეჯდა არავის ახსოვდა რომ ის ყოფილიყო "ის", ყოველთვის იყო "ჩვენ". აი ასე ყოველგვარი მესამე პირის ნაცვალსახელის გარეშე. 

 ყოველი კვირის ორშაბათ დღეს  ერთი მაგიდის გარშემო ერთიანდებოდა აიფონის სადაქალო და მაგიდაზე რიგ-რიგობით ალაგებდა აიფონებსა და პრობლემებს და თუ აიფონები როგორც წესი ერთნაირი ჰქონდათ, პრობლემები ყოველთვის განსხვავდებოდა და  კაცმა არ იცის რომლის პრობლემა რომლისაზე  უფრო სერიოზული იყო. :)

P.s. პოსტში აღწერილი ხუთივე პერსონაჟი გამოგონილია და წარმოადგენს  ავტორის ავადმყოფური ფანტაზიის ნაყოფს.
მათი ნებისმიერი დამთხვევა რეალობასთან შემთხვევითია. 

მეათასე ღამე

"მზეზე ბრწყინავენ ზანტი მუშები 

და იმშრალებენ გაოფლილ კისრებს 

და როცა სიცხით პირიც უშრებათ, 

 თვალი ფანჯრისკენ გაურბით ისევ"

ფარდა გადაწია და გაღებული ფანჯრის რაფაზე ჩამოჯდა. აქ გემრიელად იწვება სიგარეტი და ზურგი  უკან მოფუსფუსე მუშების მზერით. ათი თვეა  რაღაცას აშენებენ. ჯერ არ ვიცით რას.  ალბათ ისევ მრავალსართულიან შენობას, რომლის კედლებში უკვე გაჰყავთ დღეები სახლის მომავალ ბინადრებს. იციან კი  მუშებმა რა მოხდება იმ კედლებში,  რომლებსაც ასე საგულდაგულოდ (ან არც ისე) აშენებენ?!

 შეუძლებელია ... 

მაგიდაზე დადგმული ცხელი შოკოლადი ცივდებოდა და ნელ-ნელა იმსხვრეოდა დრომოჭმული სტერეოტიპები რომ შოკოლადი უნდა იყოს ცხელი, ფორთოხლის წვენი ახალი, კრუასანები   შოკოლადით გაძეძგილნი, ლოგინში   ორნი... 

მთელი ცხოვრება 20-იან წლებში ცხოვრებაზე ოცნებობდა.  გაფერადებულ ოციანებში, სადაც ქალები კაბის ქვეშ ძლივს მალავენ თეთრ  მაქმანებს და თხელ თითებში ათამაშებენ გრძელ სიგარეტებს, კაცები კი ფართო კოსტიუმებში ინახავენ ცეცხლს ამ სიგარეტებისთვის.  სადაც გამუდმებით ისმის  ჩარლსტონის რიტმები და არასდროს ნელდება შეგრძნება რომ ამ სიგარეტის კვამლითა და დაუსრულებელი კისკისით გაჟღენთილ ატმოსფეროში ეს-ესაა რაღაც აუცილებლად მოხდება.მზად იყო მსოფლიო ომებიც კი  გადაეტანა, ოღონდაც ასე დაუსრულებლად რიტმულად ემოძრავათ კაბის ბოლოებს და ხელთათმნის ფერი ყოველთვის დამთხვევოდა ქუდისას.

შეუძლებელია ... 

ჰოდა რომ ეკითხათ უფრო ფიცჯერალდის "გეტსბიში" ისურვებდა ცხოვრებას, ვიდრე სადმე სხვაგან, მაგრამ უკითხავად მაინც "ათას ერთ ღამეში" მოხვდა, სადაც მუცელგამობერილ ქალებს მოჰქონდათ რაჰათ ლუხუმით სავსე ხონჩები და ყველაფერი სავსე იყო თრიაქის მოტკბო სურნელით. ამის შემდეგ უკვე აღარაფერი აღარ იყო უცნაური. სამწუხაროდ, ჩვენ არ ვირჩევთ წიგნებს, სადაც მოგვიწევს ვიცხოვროთ.
ალბათ ...

 - "გაცივდები"  

ზუსტად ის წითელ კოპლებიანი პენუარი ეცვა მე რომ სანაყინის გვერდით მდებარე მაღაზიაში ვუყიდე. რა დამავიწყებს კადრს, როდესაც კონსულტანტმა გოგონამ ორი ნაბიჯით უკან დაიხია და მკითხა: "ჩემნაირი ტანი აქვს"-ო. მახსოვს, თავი დავუქნიე.
ტანი  მართლაც კარგი ჰქონდა, თუმცა არ მითქვამს "იმას" უფრო დიდი ძუძუები რომ ჰქონდა.  რა აზრი ჰქონდა მის განაწყენებას? ისეთი ლამაზი თვალები და გამჭვირვალე კანი ჰქონდა ხელით შეხება მოგინდებოდა, მაშინვე ის გავიფიქრე ნეტა ნამდვილი თუ არის მეთქი?

ჰოდა... ის კოპლებიანი პენუარი აცვია და ჯერ არ იცის მისი ყიდვის ისტორია, ზუსტად ოთხი  კვირაა არ მოუწევია. ბოლო სიგარეტი ერთად იმ დანგრეული სკოლის ეზოში მოვწიეთ.  ადგილას,  სადაც მან პირველად აკოცა ბიჭს დიდი ხნის წინათ და  დიდი ხსნის მერე ამ ადგილას დარტყმულ ნაფაზს სხვა გემო ჰქონდა. მე კი ოთხი თვეა არაფერი დამიწერია, ან უფრო მეტი. ვერაფერს დავწერ, სანამ  იმ  პოსტს არ დავწერ, ასე რომ მაწუხებს.  ვერ ვწერ იმიტომ რომ ჯერ კიდევ მტკივა. მეტკინება მანამ სანამ არ დავწერ და ვერ ვწერ იმიტომ რომ მტკივა. ჩაკეტილი წრეა, სად გინდა რომ გაიქცე?

ის, ლოგინში მორთმეული კაცი, ლეილისა და კაისის  სიყვარულის ამბავს ყვებოდა და მეჩვენებოდა  რომ განგებ  ამახინჯებდა სიტყვა "მეჯნუნს." ზურგს უკან ისევ ხმაურობდნენ მუშები. ის კი, სანაყინის გვერდით მდებარე მაღაზიაში ნაყიდი წითელ კოპლებიანი პენუარი რომ ეცვა,  შოკოლადით გაბუთქულ კრუასანს კანს აცლიდა,   ჩემს გაყინულ ცხელ შოკოლადში ყრიდა და რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანის სათქმელად ემზადებოდა. 

-"იცი, ორსულად არ ვარ."

-"არც მე." 

... და იდგა ღამე მეათასე.

 

P.s. ამ ამბავს პოსტ სკრიპტუმი არ ექნება, აი უბრალოდ არ ექნება და მორჩა ... 

What I actually love

"-რატომ არასდროს წერ იმაზე რაც გიყვარს"

"-ვწერ.."

"-რაც ნამდვილად გიყვარს იმაზე არ: - შემწვარი კარტოფილი,  ოთარ ჭილაძე, მე..."

     არასდროს მესმოდა იმ ადამიანების რომელთაც,  რომელიმე ტელე-შოუში მიწვეულთ მშვიდად შეეძლოთ გაეხსენებინათ როდის და რა ვითარებაში გაიცნეს საუკეთესო მეგობრები, მეორე ნახევრები, ცხოვრების თანამგზავრნი და როგორ განვითარდა შემდეგ მოვლენები. სწორედ  ამიტომ რომ ვერაფრით ვიხსენებ როგორ გაჩნდა ჩემს ცხოვრებაში და ამაზე რაც უფრო მეტად ვფიქრობ "ფრანგული რომანის" გმირივით სულ უფრო და უფრო მებინდება გონება.

  სრულიად არ მახსოვს როდის ან რა ვითარებაში გავიცანით ერთმანეთი, არც ის როდის გადავწყვიტეთ გვემეგობრა. ალბათ ყველაფერი მარტივად -  შემწვარი კარტოფილით დაიწყო და ასევე მარტივად გაგრძელდა: ჯერ მე ვუყურე ავა გარდნერის  ყველა ფილმს, უფრო სწორედ ყველა ფილმს სადაც ავა გარდნერი ჯერ კიდევ ახალგაზრდა და ლამაზი იყო, მერე მან წაიკითხა ჭილაძის თითქმის ყველა ლექსი რათა ოპონირება გაეწია ჩემთვის. როცა  ივლისის  გრძელ დღეებში ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით ვინ უფრო მეტ ლექსს იტყოდა სადაც ერეოდა სიტყვა თოვლი,  ის ყოველთვის  იგებდა, რადგან მე არ ვიმჩნევდი რომ ლექსი უსპეტაკეს ხელთათმანებით მოსულ თოვლზე ჭილაძის არ იყო.  მერე რა, სამაგიეროდ ლამაზი იყო, ვინც არ უნდა ყოფილიყო მისი  ავტორი.

მერე მე დიდხანს ვვარჯიშობდი რომ სიგარეტის მოკიდების დროს თავი სწორედ ისე გადამექნია როგორც იმ ფრანგ  მსახიობ ქალს ოზონის ფილმში და ეს არასდროს გამომდიოდა (მათ შორის არც ახლა). არც მას გამოსდიოდა ედრიან ბროუდივით სიგარეტის მოკიდება და თვალის ჩაკვრა ერთდროულად. (მათ შორის არც ახლა).

არასდროს უთქვამს ჩემთვის "მოდი ვიმეგობროთ" "ჩვენ ხომ საუკეთესო მეგობრები ვართ" "მე როგორც მისი საუკეთესო მეგობარი" და ა.შ. თუმცა ყოველთვის შევუფარებივარ ამგვარი სიტყვების მთქმელი ხალხსიგან გულნატკენი წამოსული.

მერე გარემოებათა გამო  ეს ყველაფერი ეპისტოლარულ ჟანრში გადავიდა, მაგრამ არაფერი შეცვლილა. ან რა შეცვლის იმას რაც ასე მარტივად შემწვარი კარტოფილით დაიწყო. ესეც  მასავით მარტივი პასუხი, თუ რატომ არასდროს ვწერ იმაზე რაც ნამდვილად მიყვარს - იმიტომ რომ ზედმეტად ძნელია, იმდენად ძნელი,  რომ კარგად თითქმის არასდროს გამომდის.

and so what? ყველას გვაქვს ნაკლი და გვყავს ადამიანი, რომელსაც ამ ნაკლის გამო (და არა მიუხედავად)  ვუყვარვართ ...

"გურული დღიურები"

"- კოფე გაქვს დალეული?

- ცა,  დღეს მეოთხე ჩაშკა დავლიე.

- არ მოგკლავს მეხუთე"

სწორედ მეხუთე ჩაშკა კოფესთან ერთად უნდა მოგიყვეთ ერთი პატარა წიგნის შესახებ, ისე რომ შემოგეკითხება, შემოგეჭმევა, შემოგადნება ხელში საგანგებოდ დასხმული ჩაის ბოლომდე დალევასაც რომ ვერ მოასწრებ. არადა რა რა და სწორედ ჩაი უხდება ამ წიგნს. მერე და როგორ უხდება. არნახულად. უხდება გასაშრობად გაფენილი ახალმოჟლემილი ჩაის ფოთლების სუნი, კეცზე გვერდებმიმწვარი ხაჭაპური, "ფეჩქაზე" დაყრილი გაფრცქვნილი მანდარინის კანი, მოჟამული ნაცრისფერი ამინდი და ისეთი წვიმა -  აი  რომ "ფუთქავს და იცრიალებს".  ხვდებით ხომ როგორი გემრიელია?

ამ სურნელოვან წიგნს "გურული დღიურები" ჰქვია.  პატარა მხოლოდ მოცულობითია თორემ რამდენი ხმა, სუნი, შეგრძნება, მოგონება და ადამიანი ეტევა ვერ დათვლით. ფიჭვის კევის გემოსავით დიდი ხნის წინ დავიწყებული შეგრძნებები წიგნის წაკითხვის დროს მოჭრილი ფეხივით რომ აგტკივდება და ისეთიც მათი არსებობის შესახებ აქამდე რომ არაფერი გსმენოდა, თუნდაც შეშის მოსატანად სახელდახელოდ მოსხმული ბუშლატის სუნი რად ღირს მთელი შემდგომი ცხოვრება მისი სუნი რომ ექნება წვიმას. სწორედ იმ შაქრო ბაბუის ბუშლატის სუნი მიმქრალ ნაკვერჩხალზე  დაუსრულებელ ზღაპრებს რომ ყვებოდა და მომავლის ნაცვლად  წარსულზე ოცნებობდა. 

წიგნი იმ ხალხზეა,  ჭყინტი ყველის  ჭამა და თვალის ჩაპაჭუნება რომ უყვართ. მშრომელ და მხიარულ გურულებზე - ქრისტეფორე კოლუბს ამერიკის აღმოსაჩენად რომ არ გაყვნენ - მარგვლას ვერ მივატოვებთო.  არანორმალურად ნიჭიერ ხალხზე. ასე უნახავად, გაუცნობლად და ხელის ჩამოურთმევლად ასე ძლიერ შეგაყვაროს თავისი კუთხე უდიდესი ნიჭია. გურულებს ეს განსაკუთრებით კარგად გამოსდით. კითხულობ და ხვდები რომ ბებია ოლღა მხოლოდ ზურიკელა სულძაღლიანის ბებია   კი არა,  ზოგადად გურული ბებიის პროტოტიპია. ხან ნათელა ჰქვია და ძილის წინ ფეხების დათბილვასთან ერთად ღამით ნანახ სიზმრებს წინასწარ გაყოლებს და ხან მედიკო ზედმიწევნით რომ იცის ჭირ-ლხინში  რამდენ კაცს რამდენი ნაჭერი ხაჭაპური ეყოფა, რამდენი მორჩება "მეორე დღიზა"   და შესაბამისდ  მხოლოდ გურულებისთვის დამახასიათებელი თავდაჯერილობით გადახედავს სტუმრად მოსულ ხალხს" მიდით, დასხედით მე ეგ სუფრა უკვე ალაგებული მაქვსო" 

მე არასდროს ვყოფილვარ გურიაში - არც არყის გამოხდა მინახავს ღელის პირას, არც ნახევრადგამჭვირვალე ოცლიტრიანი, არც წითელი მიწა და ტალახი. მაგრამ მეც და თქვენც ზუსტად ვიცით როგორ გამოიყურება ეს საჯარო თავყრილობა გურიაში. "როდესაც დიდი სიყვარული მთავრდება ყოველთვის ასეთი ამინდი დგება ხოლმე"  - შემოდგომის სუსხიანი ნათელი ღამე სავსე ხმაურით და სიმინდის შრიალით. აწი   ისიც ვიცი  ყოველთვის რატომ არ უდრიდა ან  შემდგომში აღარ უდრიდა სკოლის მერხზე ამოჩხაპნილი ა+ბ=შ-ს. და ისიც რატომ ჰქონდა ბავშვობის პირველ სიყვარულ  " love "-ს  ასეთი უცნაურად მოტკბო გემო, ისიც რატომ არასდროს გამომდის დილით ადრე მშვიდად საუზმობა.  

ავტორი ასე ზედმიწევნით და მარტივად სცემს ბავშვობის კითხვებს პასუხს, თუმცა სულ იმაზე ნერვიულობს ასე მოყოლით ეს ამბავი არ გამოდის რადგან ეს ჩვეულებრივი ამბები მხოლოდ ჩემთვის არის არაჩვეულებრივიო. ვინც  წიგნს წაიკითხავთ მიხვდებით, რომ ეს  უმიზეზო ნერვიულობაა, გურულებისთვის დამახასიათებელი გადამეტებული შფოთვა. რადგან ჩვეულებრივი ამბები, ისევე როგორც ადამიანები ამ წიგნში უბრალოდ არ არის -  თუ ყურს კარგად მოუგდებთ და  მათი აჩქარებული,  ფრანგულს მინამსგავსი  საუბრიდან ერთ-ორ სიტყვას წაჰკრავთ-წამოჰკრავთ ყურს, მერწმუნეთ,  საოცარი ამბების მსმენელი შეიქმნებით. 

P.s. და ბოლოს ავტორისა არ იყოს და "რას შობი, როის ჩამოი? როის მიხვალ?"  სხაპასხუპით და თითქმის ერთ სიტყვად მოყრილი ამ კითხვების ზუსტი მნიშვნელობა თქვენც ნურასდროს გაგაგებინოთ ღმერთმა. გურულებისას ყველაფერს ვერ გაიგებ, ისინი უბრალოდ უნდა გიყვარდეთ. 

მარსის ქრონიკები

მხატვრული ლიტერატურა იმისთვის არსებობს, რომ სიცხიანი და ლოგინს მიჯაჭვული საკუთარი ოთახიდან გაგიყვანოს და უცხო ოთახები გაჩვენოს. წიგნს კი რომლის შესახებაც ახლა ვაპირებ დაწერას,  არა მხოლოდ საკუთარი ოთახიდან გაყავხართ მთლიანად გიტაცებთ პალნეტიდან და უცნობი მეოთხე  პლანეტისკენ მიგაქროლებთ. 

და მერე რა რომ   ცისფერი მტვრით დაფარული პლანეტა სახელად მარსი მხოლოდ დეკორაციაა.  ფაქტია რომ ამერიკელ მწერალ რეი ბრედბერის  ფანტაზიას ასპარეზად ადგილობრივი სივრცე  და  დრო არ ეყო,  სწორედ ამიტომ მოქმედება წითელ პლანეტაზე გადაიტანა და თხრობა 1999 წლიდან დაიწყო, რომელიც წიგნის დაწერის დროისთვის ისეთივე შორეული იყო, როგორც ახლაა  2064 წელი მაგალითად. 

წიგნი, სახელად "მარსის ქრონიკები" 1950 წელს დაიწერა. ეს არის პერიოდი როდესაც ადამიანი ჯერ კიდევ არ არის გაფრენილი კოსმოსში. თუმცა საბედნიეროდ მწერალს და მისი დახმარებით მკითხველსაც კოსმოსის აღსაწერად მისი ნახვა სრულებითაც არ სჭირდება.  როგორც ვთქვი კოსმოსი აქ მხოლოდ დეკორაციაა, მთავარი კი სულ სხვა რამ არის. მთავარი კი  არის ის ვინც ყველგან და ყოველთვის მთავარია. დიახ, ისევე როგორც ყველა კარგ წიგნში აქაც მთავარი  ადამიანია. ადამიანი თავისი უსაზღვრო ეგოიზმით, უცხოს მიუღებლობით,  საკუთარი  უპირატესობის დამტკიცების ამბიციით.. თავისი უამრავი ბნელი მხარით. მაგრამ როგორც ერთი ლიტერატორი იტყოდა - "კარგი წიგნები "ხუთოსნებზე" არ იწერება"  და ავტორიც ყოველგვარი შელამაზების გარეშე აღწერს ჩვენს ბევრ უარყოფით მხარეს, მაგრამ ამავე დროს საშინელი იდეალისტიცაა. თავად სჯერა და რაც მთავარია ჩვენც გვაჯერებს, რომ "ადამიანი უფრო მეტია ვიდრე ჰგონია" უფრო მეტია, ვიდრე ერთი უბრალო ოკუპანტი, ერთი უბრალო რასისტი, ერთი უბრალო მოკვდავი. ჯერ ბოლომდე არ დაგვიკარგავს ადამიანური სახე, აი  დადგება დრო და ჩვენც  გავერთიანდებით, ახალ ჩემოდნებს შევიძენთ და თავპირისმტვრევით გავიქცევით ცეცხლმოკიდებული, მაგრამ მაინც "ჩვენი" პლანეტისკენ, ხოლო  თუ რომელია ეს "ჩვენი" პლანეტა ამასაც ჩვენ თავად გადავწყვეტთ, მაშინ როცა ამის დროს დადგება.  ;)

წიგნის გენიალურ ფინალს თითოეული  მკითხველი თავისებურად იგებს, ზოგი  გადარჩენის გზას  დედამიწიდან  გაქცევასა  და მარსელად ქცევაში ხედავს.  ჩემთვის კი პირიქით - გაქცევა არაფერს ცვლის, იმიტომ რომ ადრე თუ გვიან ყველგან მოვა "სახელმწიფო" თავისი გაუთავებელი წესებით და კანონთა სქელი კოდექსებით, რომელსაც აუცილებლად არ მოეწონება შენს მიერ თეთრად შეღებილი სახლი და აუცილებლად მოგთხოვს მის შეცვლას შემდგომი დემონტაჟის მუქარით.   მთლიანობაში კი მხოლოდ საკუთარი თავის შეცვლაა საჭირო, ვინაიდან ვინც შეძლებს გარდაქმნას საკუთარი თავი, ის გარდაქმნის პლანეტასაც.  დავიწყოთ საკუთარი თავიდან -  დავძლიოთ შიში და ვაღიაროთ  რომ არსებობს უკეთესი პლანეტები, უკეთესი ცივილიზაციები, უკეთესი სისტემები, რომელთაც არაფერად  სჭირდებათ ჩვენს მიერ მოგონილი  ისტორია, საკუთარი აქვთ. შესაძლოა ჩვენ ვართ სამყაროს ცენტრი და ჩვენს მიერ შექმნილი ცივილიზაცია ვერ იარსებებს ჩვენს გარეშე, თუმცა ამის დასამტკიცებლად  აუცილებელი სულაც არ არის სხვის მიერ შექმნილი ცივილიზაციების განადგურება.

ასე გამიტაცა ბრედბერიმ უკან მომავალში -  ჯერ აწ უკვე შორეულ 1999-ში გადამაგდო, იქიდან წითელ პლანეტაზე გამაფრინა 2026 წლამდე მერე კი ისევ წარსულში  მშობლიურ დედამიწასა და მშობლიურ დროში დამაბრუნა, ამ თავბრუდამხვევი მოგზაურობიდან კი ასეთი დასკვნის გამოტანა შეიძლება: 

ადამიანი მთელი ცხოვრება გარბის. ლიტერატურა სავსეა ამგვარი "გაქცევებით" დრო და ტექნიკა კი მხოლოდ  ზრდის გაქცევის შესაძლებლობასა და მანძილს. გაქცევა  საკუთარი სახლიდან,   ქუჩიდან, ქალაქიდან, ქვეყნიდან, ბოლოს კი  პლანეტიდანაც. გარბიან განმარტოებისთვის ან მარტოობის გამო,  თუმცა ეს წიგნი ნათელი დადასტურებაა იმისა რომ ადამიანი ვერსად გაექცევა საკუთარ თავს, საკუთარ ემოციებს,  საკუთარ ადამიანობას "თუნდაც გარდი-გარდმო გადავსეროთ გალაქტიკები"...

მარიტა და მარგო

მარიტა ვირზე უკუღმა არ შეუსვამთ, არც ქუჩა-ქუჩა უტარებიათ ტალახის სასროლად და არც ვინმე შეჰყვარებია თავდავიწყებით, მეტიც ეს სახელი მას შემთხვევით ერგო ბებიისგან, რომელიც თავის მხრივ ჯიბრში ჩაუდგა სიძეს: ვიღაც „გაბოზებული ფრანციცელი კარალევას“ სახელი როგორ უნდა დაარქვაო შვილს. ასე რომ დაარქვეს მარიტა - ლამაზი და უბედური იქნებაო. მარიტამ კი სრულიად არ გაამართლა ბებიის იმედი - არც ლამაზი  იყო და არც მაინცდამაინც უბედური ეთქმოდა. ერთი ჩვეულებრივი გოგო იყო რა.   საღამოს ჩაის ჭიქაში ყოველთვის ორ ნაჭერ  ლიმონს აგდებდა და მთელი ცხოვრება ლოცვასავით იმეორებდა - ღმერთო ისე ნუ მაცხოვრებ, ბოლოს „პროფილში“ მოსაყოლი გამიხდესო.  

ამ დროს კი ნაცემი და უძილობით გატანჯული ამური ისევ დასაკითხად მიჰყავდათ ჯალათებს და ათროლებული ხელით ნაწერ სასიყვარულო ბარათებს უწყობდნენ ცხვირწინ.  შენ დაწერეო? არაო - ესეც ზლუქუნებდა, მართლა არ იყო მისი დაწერილი.  სად მოიცლიდა მაგის საწერად?  მთელი დღეები ერთი მიყრუებული სახლის სახურავზე ეძინა და ღამით კი  კამათელს აგორებდა იმავე სახლის წინ შეკრებილ ადგილობრივ ჯიბგირებთან.  რომც  მოეცალა რაღა დროს სასიყვარულო ბარათების წერის დრო იყო? (თუ ჩემი ძმა ხარ რა) .. აგერ პროფილში კითხვაზე „ყველაზე რომანტიკული რამ რაც საყვარელი ქალისთვის გაგიკეთებიათო?“ ბიჭმა უპასუხა სიგარეტი გამიტანია ღამის 3 საათზეო და ამ სიტყვებზე ნახევარი ქალაქი აღრიალდა. 

მარიტაც ტიროდა.. ტიროდა იმიტომ რომ ზუსტად იცოდა რა ცოტანიღა იყვნენ ასეთები დარჩენილნი. აუხდენელი ოცნებების და სიგარეტის მოკლებით გამოწვეული სიმწარეც ზუსტად იცოდა. მთელი თავისი ცხოვრება თეთრი ღამეების ნახვაზე ოცნებობდა და სხვას რომ ვერაფერს აკეთებდა ღამეებს თეთრად ათევდა და გამთენიისას ბოლო სიგარეტის ბოლს იმ  მწარე იმედსაც ატანდა იქნებ კიდევ დარჩნენ ღამის სამ საათზე სიგარეტის მომტანი ბიჭებიო?!  მართალია რომანტიზმი მკვდარი იყო იმ ქალაქში, მაგრამ სასიყვარულო ბარათებს მარიტა მაინც იღებდა....

ბარათები იყო გრძელი. სუსტი,  თხელი თითებით ნაწერი და გაჟღენთილი შუასაუკუნის ყალბი რომანტიზმით. მარიტას მაინც მოსწონდა.. მარგოსაც. მარგო მისი უმცროსი და იყო, სასიყვარულო ბარათების კითხვაში გრძელ ნათელ ღამეებს რომ უმოკლებდა და გათოშულ ფეხის თითებს უთბობდა. ის რომ დაიბადა ბებია უკვე სკამაოდ  მოტეხილიყო სიძესთან სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლების გასამართად,  ამიტომ „იმ გაბოზებული ფრანციცელი კარალევას“ სახელი საბოლოო ჯამში მას ერგო. –„მესამე დაც რომ გვყოლოდა იმას ალბათ მოირას დაარქმევდნენო“ - ამბობდა მარიტა და თავად ეხუტებოდა მოირას ვნებით  დას.

ისევ თეთრად თენდებოდა. ჯალათების ხელში მოხვედრილი ამური გულისწამღებად ზლუქუნენდა არა იმიტომ ჩაუდენელს რომ აბრალებდნენ, უარესიც დაუბრალებიათ, უფრო ის სწყინდა ადგილობრივ ხულიგნებთან თამაშს რომ არ აცლიდნენ. „პროფილშიც“ ერთი და იმავე ხალხი ცვლიდა ერთმანეთს, ქორწინდებოდნენ და შორდებოდნენ, პოულობდნენ და კარგავდნენ. და მარგოს კალთაში მთვლემარე მარიტა ცდილობდა როგორმე წარმოედგინა დამწერი იმ ბარათების მის უმცროს დას თხელ თითებში რომ ჩარჩენოდა. 

მარიტა ვირზე უკუღმა არ შეუსვამთ, არც ქუჩა-ქუჩა უტარებიათ ტალახის სასროლად და არც ვინმე შეჰყვარებია თავდავიწყებით, მეტიც ჩვენს დროს ამგვარი რამეები უბრალოდ აღარც კი  ხდებოდა... 

საბანი

"არტია, ბევრი ვერ გაიგებს!" 

(c) cy twombly

რაც დრო გადის სულ უფრო მეტად მესმის იმ ცისფერთვალება ყმაწვილის.  მთელი წელი ელოდები ამ დღეს. ხუთი თვით ადრე იწყებ კაბის შეკერვას, რომელშიც წარმოგიდგენია თავი იმ კიბეზე ამავალი.  ყოველ   დილით იცვამ კაბას, თხელ აბრეშუმის წინდებს, იხატავ თვალებს, ტუჩებს, ფრჩხილებს, იფერადებ ღაწვებს,  საფეთქელეებთან იპკურებ სუნამოს და საათობით ვარჯიშობ სიარულში..  გესმის როგორ ჩურჩულებენ შენს უკან დარჩენილები შენზე.. მთელი წელი მკაცრად უმეორებ შენ თავს - არავითარი სამადლობელი სიტყვა, არავითარი სამადლობელი სიტყვა. მიდიხარ, ჯდები, ელოდები, ნერვიულობ და პრიზს კი მაინც ის იღებს რომლის ნახატებშიც ყველა რაღაც ღრმას, რაღაც უფრო მთავარს ხედავს... ყველა შენს გარდა..

ისე დავიწყე არც გაგცნობივართ, მე მხატვარი ვარ. და დიახ,  ზუსტად ისეთი ვარ, როგორც ახლა თქვენმა სტერეოტიპებით მოაზროვნე გონებამ  წარმომიდგინა - გრძელი და მუდამ საღებავში ამოსვრილი თხელი თითებით, წითელ-ყვითლად და შიგადაშიგ იასამნისფრად შეღებილი გაწეწილი თმით, ჩანთაზე უწესრიგიდ დაკერებული ფერადი დიდი ღილებით, ყელზე ასხმული შეღებილი ქვების ავგაროზით,  იმედგაცრუებული ღიმილით სახეზე  და რაც მთავრია - უსათნოესი გრძნობებით შიგნით.

სინადვილეში კი მე...

სამხტავრო აკადემიის  ფერწერის ფაკულტეტის  სტუდენტი ვარ და ყოველ წელს მონაწილეობას ვიღებ კონკურსში - საუკეთესო ახალგაზრდა მხატვარი. ჯერ არც ერთხელ არ გამიმარჯვია. თუმცა წელს ყველაფერი სხვანაირად  იქნება. წელს პირველად გადავწყვიტე რომ მორჩა მოლოდინი,  მორჩა  იმედები, მორჩა ცრემლები...

მთავარი აქ არის ძროხა, მაგრამ ბევრი ვერ მიხვდა..

....   და სამხატვრო აკადემიისკენ  გავეშურე ზუსტად იგივე ვარცხნილობით,  როგორითაც გავიღვიძე.  არც ერთი ნაკვთი ჩემი სახისა არ შემიღებავს.  წლევანდელი წლისთვის სპეციალურად შეკერილი შავი კაბა  ჩემს მკერავს ისე ნაადრევად გამოვგლიჯე ხელიდან რომ მან წითელი  ძაფით დაბლანდული ხაზების მოხსნაც კი ვერ მოასწრო ქსოვილიდან. ეს მაშინ შევამჩნიე, როდესაც აკადემიაში მისული უკვე კონკურენტებს ვკოცნიდი. მათ ჩემი ჩაცმულობა მიიღეს როგორც რაღაც  მინიშნება,  რომლითაც მე მსურდა მეთქვა მათთვის რაღაც ძალიან ძალიან მთავარი, როგორც წარმოჩენა ორი მთავრი ლიტერატურლი ფერისა - წითელის და შავის, ინის და იანის, საწყისის და მოკლედ...

ზოგჯერ ძალიან არ მომწონს ეს ხალხი მათთვის თეთრ პერანგზე გადასხმული ყავაც კი ხელოვნების ნიმუშია და არა დაუდევრობის შედეგი. ჩემი შეუღებავი და თითქმის წაშლილი სახე, რომ ბუნებრიობისკენ მოწოდებად იქნა აღქმული ამას დიდი თქმა არც უნდა. დიდად არაფერი შეცვლილა - წელსაც იგივე სახეები, იგივე ფერები, იგივე ხალხი ბრუნდება საზღვაგარეთიდან, ვინც წინა წელს  წავიდა..
მაგრამ არის  მაინც რაღაც ახალი, რაღაც უფრო მთავარი, ამ მთავარს მალე ჟიური გამოავლენს.

იქნებ ფიქრობთ, რომ მთავარი სიგარეტია?!

ვზივარ, ვნერვიულობ, ველოდები, ვეწევი.

ბოლოს  ყველაფერი რჩება  და სამხატვრო აკადემიიდან გამოსული თავს ვგრძნობ,  როგორც სულხან -საბა ორბელიანი. რაც შევიტანე, ისევ ის გამომაქვს, თუმცა სულხანმა ვერსალი მაინც ნახა, მე?

მე მივდივარ Art Cafe-ში,  სადაც იკრიბება ყველა,  რათა მიულოცონ გამარჯვებულებს და გაამხნევონ ნომინანტად დარჩენილნი. ითვლება,  რომ Art Cafe  ხელოვანთა პარნასია, სადაც იკვეთება თანამედროვე ხელოვნების კონტურები,  სინამდვილეში ეს არის ოპერის გვერდით არსებული მუდმივ სიგარეტის ბუღში გახვეული ერთი არც ისე ინტიმურად ჩაბნელებული კაფე რომლის კედლებზე უწესრიგოდ მიჭედებული თაროები სავსეა უამრავი ექსტრავაგანტლი და ორიგინალური ექსპონანტად წოდებული ნივთით, რომლის კრებითი სახელია  -  ხარა-ხურა.  კედლის დარჩენილი ადგილები, მაგიდები, სკამები, ჭერი, იატაკი მოფენილია უამრავი უცნობი მხატვრის ნამუშევრებით, რომელთა კრებითი სახელია - შედევრი და  რომლებიც ასე დიდხანს ელიან ძმებ ზდანევიჩებს. (თუმცა სინამდვილეში აქ ყველაფერს ერთი კრებითი სახელი აქვს და ეს სახელია - ხარა-ხურა) 

აქაურ ოფიციანტებს კი სხვებისგან იმით გამოარჩევ, რომ უფრო  მეტად  მელანქოლიური სახეები აქვთ და საფერფლის მოტანის ნაცვლად  მუდმივად გესაუბრებიან რაღაც სხვაზე, რაღაც უფრო მთავარზე....

ჩემს მაგიდასთან ხვდებიან ბერლინიდან ცოტა ხნის წინ დაბრუნებული ჩემი კურსელი, რომელიც ორი წელია  ამტკიცებს რომ სწორედ მას უნდა ერგოს ჯილდო საუკეთესო ახალგაზრდა მხატვრისა, ვინაიდან ის არის ერთადერთი ქართველი მხატვარი,  რომელიც ხატავს კოღოებს.  თუმცა ვერაფრით ასაბუთებს კოღოების საჭიროებას ან მის ღრმა აზრს ფერწერაში.  აქვეა მისი  კოღოებით აღფრთოვანებული ჯონი, რომელიც ხატავს რძით სავსე ჭიქებს და ამტკიცებს რომ არავის შეუძლია გამოიცნოს მის ნახატებში ახალია თუ არა რძე. (?)

ვზივარ, ვეწევი, არ ვღელავ..

ჩვენს მაგიდას უახლოვდებიან ჩვენს წრესთან საკმაოდ დაახლოებული პოეტი (მისი პოეზია დიდი უცნაურობით გამოირჩევა, კერძოდ თუ   მის ლექსებს  ერთ ხაზზე დაწერთ მიიღებთ სენტიმენტალურ მოთხრობას, ხოლო თუ ჯერ სენტიმენტალურ მოთხრობას დაწერთ,  მერე კი  სტრიქონებს   "ენთერ"-ით გამოჰყოფთ   და ყოველი სიტყვის ბოლოს მრავალწერტილს დასვამთ,  მიიღებთ ლექსს )  და მისი პარტნიორი მუსიკოსი, რომლის მუსიკის მოსმენა შეგიძლიათ ნებისმიერ ხალხმრავალ ადგილას, ვინაიდან მუსიკა, რომელსაც იგი ქმნის არის რაღაც საშუალო ხალხის აუტანელ ზუზუნსა და ტროლეიბუსების ჭრიალს შორის. მე მიყვარს ეს წყვილი და ვფიქრობ რომ თუ ისინი საკუთარ  შესაძლებლობებსაც შეართებენ - რაღაც საოცარ სიმღერებს მივიღებთ, ასეთი იდეა მათ როგორც ჩანს ჯერ არ მოსვლიათ. არიან აქ სხვებიც:  მხატვარი რომლის ნახატებს მხოლოდ გარკვეული უბნის გარკვეულ ქუჩაზე  იგებენ  და ერთიანდება კატეგორიაში "არტია, ყველა ვერ გაიგებს" ასევე  მხატვარი, რომელიც მუდამ ქალის მოწყენილ სახეებს და მშვიდად დაშვებულ ხელებს ხატავს და ამით უპირისპირდება სექსიზმს ყველა სფეროში, და სხვანი და სხვანი... 

ვზივარ, ვეწევი, ვხედავ .... 

როგორ მიიწევს ჩემი მოიისფრო კაბა კიბეებისკენ,  ვფიქრობ კმარა იმედები.სახლში მინდა, ოფიციანტები აგვიანებენ ანგარიშის მოტანას და ბართან საუბრობენ რაღაც უფრო მეტად მთავარზე,  ვიდრე ანგარიშია.

სახლში მივდივარ, მომავალ წელსაც იგივე იქნება, არ ვღელავ იმიტომ რომ უკვე მივხვდი რა არის უფრო მთავარი და მივხვდი რომ სახლში მელოდება ის რაღაც, უფრო მთავარი. და ეს არის

საბანი...

საბანი... აი რა არის ყველაზე მთავარი. 

P.s. ვიხდი, ვწვები, ვეხვევი, ვიძინებ..

ღამე მშვიდობისა თქვენც...

P.p.s. ჰო მართლა კინაღამ დამავიწყდა: "არტია, ყველა ვერ გაიგებს!" 

წიგნი, რომელმაც რუტინა დაარღვია

იშვიათად ვწერ წიგნებზე, მინდა მათზე ჩემზე  კომპტეტენტურმა ხალხმა წეროს. წესის დარღვევას არც ახლა ვაპირებ, მე მხოლოდ  წიგნის პრეზენტაციაზე მოვყვები. 

უამრავი წიგნის  პრეზენტაციაზე ვყოფილვარ, ამ სიტყვის ყველაზე არა გადაჭარბებული მნიშვნელობით. თითქმის ზეპირად ვიცი მათი განრიგი: როგორც წესი 7 საათზე იწყება, ხალხი რვის ნახევრისკენ იმატებს, მიკროფონთან ერთმანეთს ცვლიან  გამომცემელი, ავტორი, მთარგმნელი, ორი-სამი კომპეტენტური პირი, ასეთის არ არსებობის შემთხვევაში კი ზემოთ ჩამოთვლილთა მეგობრები.  ისმის გრძელი პასუხები კითხვებზე:  თუ საიდან დაიწყო ყველაფერი, როგორ გაჩნდა წიგნის  იდეა, როგორ მივიდა ის რედაქციამდე, როგორ გადაწყდა მისი გამოცემა.  მწერლის მოლოდინები, იმპრესიები, სამომავლო გეგმები, ტორტი, ღვინო, შამპანიური უამრავი მადლობა და გრძელი რიგი ავტოგრაფისთვის...  უამრავ პრეზენტაციაზე ვყოფილვარ .. ასეთზე პირველად ვიყავი. 

02 ოქტომბერს წიგნის მაღაზია "ლიგამუსში"  ბექა ადამაშვილის წიგნის "ბესტსელერის" პრეზენტაცია შედგა, სადაც ყველაზე თვალშისაცემი ხალხის საოცარი სიმრავლე იყო. დამსწრეთა უმრავლესობისთვის აქამდეც ცნობილი იყო ავტორის მახვილი ენისა და საოცარი იუმორის გრძნობის ამბავი,  თუმცა წიგნის წარდგენამ და ავტორის შესავალმა სიტყვამ მათ მოლოდინებსაც კი გადააჭარბა.   საღამოს დასრულებისთანავე მომინდა  აღნიშნული პრეზენტაცია ვინმეს აეკინძა და ახალ წიგნად გამოეცა. 

წიგნის შეძენის სურვილი  კი პირველად მაშინ გაჩნდა, როდესაც ის ჯერ კიდევ არ არსებობდა, როდესაც ერთი პატარა ლიტერატურული ჯოჯოხეთის რუკა იყო და საოცარ ინტერესს ბადებდა რა შეიძლება გამოსულიყო ამისგან, თუმცა ასეთი გემრიელი, მოკლე, მარტივი და საშინლად სასაცილო  შესავლის შემდეგ წიგნის შეძენის სურვილი იმ შემთხვევაშიც გაგიჩნდებოდათ თუ "ლიგამუსში" შემთხვევით მოხვედრილი სტუმარი ბრძანდებოდით  და  აქამდე ავტორის არც ერთი პოსტი არ წაგეკითხათ. 

"ხოლო გაამართლებს თუ არა ბექა ადამაშვილის წიგნი სახელს და იქცევა თუ არა ის ბესტსელერად, ამას დრო გვიჩვენებს" - ასე უნდა დაესრულებინა რომელიმე ჟურნალისტის მიბნედილ  ხმას სიუჟეტი ჟანრის კანონის თანახმად, მაგრამ წიგნის ავტორი სწორედ ასეთ კლიშეებს ებრძვის, პოსტის ავტორს კი დიდად არ უყვარს ბესტსელერად ქცეული წიგნები, ასე რომ სახელის გამართლებისგან დამოუკიდებლად წიგნმა (უფრო სწორედ კი მისმა პრეზენტაციამ) უკვე გააკეთა მთავარი - დაარღვია პრეზენტაციებზე გამეფებული რუტინა. 

ქალი მკაცრად შეკრული კაბით

".. და ყველა შენი ცოდვა ვარ ახლა, 

და არა ერთი იმათთაგანი.."

მთავარი პრინციპი ხომ გახსოვთ?! განვაგრძოთ ბოლო პოსტის ფრაზიდან:

" პატიოსანი ბრალდებულივით დავიწყე იმის მოყოლა თუ: როგორ გავაყოლე თვალი მის აფრიალებულ კაბას, როგორ დავუსხი ჩაი, როდესაც ის თავის ტუშიან წამწამებს ჩემს ხელსახოცზე იწმენდდა, როგორ თანაბრად და მშვიდად მოძრაობდნენ მისი გრძელი ფეხები საქანელაზე, როგორი გემო ჰქონდა მის კანს საფერთქლებთან, როგორ იხდიდა თავის მაღალ ქუსლიან იისფერ ფეხსაცმელს, როგორი ხმით ტკაცუნობდა მისი გარტერის ქამარი ..."

გარტერის ქამარი - ეს არ არის ქართული სიტყვა, ქართულად წვივსაკრავი ჰქვია.  ეს რა თქმა უნდა მე ვიცი, თუმცა ერთადერთი მიზეზი რის გამოც აქ გარტერის ქამარს ვწერ, ის არის, რომ ჩემს რედაქტორს მოვუშალო ნერვები.  უკვე ვხედავ კიდეც, როგორ ნერვიულად ჩაჭყლეტს კბილებს შორის გაჩხერილ სიგარეტს და ბურტყუნით გადახაზავს ამ სიტყვას. რედაქტორები... ყოველთვის ერთსა და იმავე რამეზე ბუზღუნებენ და როგორც წესი ერთნაირები არიან, თუმცა როცა მათზე ვფიქრობ მახსენდება რომ არსებობდა  გამონაკლისი  - ის ერთი, რომელმაც მთლიანად შეცვალა ჩემი ცხოვრება,  არადა მე რედაქტორების  მეტი რა მყოლია?! უმეტესობას ჩემი გრძელი ენა და მოკლე კაბები აღიზიანებდა, ზოგიერთს ჩემი "დაშაქრული" ენა არ მოსწონდა, ზოგი ცინიკოსად მთვლიდა, ზოგი თავხედ ბავშვად, ყველა ერთად კი გრამატიკის სრულ უცოდინარობაში მდებდა ბრალს.   აბსოლუტურად მართლები იყვნენ, თუმცა ყველა ერთიანად და ცალ-ცალკე,  თავიანთი მომაბეზრებელი მენტორული ტონითა და წითლად აჭრელებული ხელნაწერებით,  ფეხებზე მეკიდა.  მაინც ყოველთვის ისე ვწერდი, როგორც მეწერინებოდა. 

მახსოვს, გაზაფხულის საღამო იყო, სრულებითაც არა მშვიდი. დამღლელი ორშაბათი დღის მომქანცველი საღამო. ერთ-ერთი კუთხის კაფეში ვიჯექი, როცა ის შემოვიდა - ქალი მკაცრად შეკრული კაბით. ხელში ხელნაწერები ეჭირა, თმა სადად ჰქონდა გადავარცხნილი, არანაირი სამკაული, არც მაკიაჟი, მგონი სათვალეც კი არ ეკეთა.  მსუბუქად ამღვრეული თვალები  და მაღალი შუბლი ჰქონდა. კაბა კი ისე მკაცრად იყო შეკრული, სრულ თავისუფლებას აძლევდა ფანტაზიას. 

სულ რამდენიმე წუთით იჯდა ჩუმად, მერე კი საბედისწერო სიტყვებიც გაისმა:

"შენ მშვენივრად წერ, ჰექს!"

...  და აი სწორედ ის მომენტი, თუ ვინმეს აინტერესებს, როდის  დაიწყო დასასრულის დასაწყისი.

არასდროს გადაუსვათ ხელი ბუხრის წინ ნებიერად გაწოლილ გაზულუქებულ კატას! იმიტომ რომ რაც უფრო მეტს მოეფრებით,  უფრო მეტად დაიჯერებს, რომ   მისი ცხოვრების მთავარი  მიზანი ამ ბუხრის წინ ნებიერად გდება და თვლემაა.  შემდეგი თვეები სწორედ ასე გავატარე:  ბუხრის წინ ვიწექი  და ვთვლემდი, იშვიათად ვწერდი: ძირითადად სისულელეებზე.  მას კი ყველაფერი მოსწონდა .. ყველაფერი ერთნაირად ამაღელვებლად და საშინლად გემრიელად  ეჩვენებოდა. კრიტიკა შეწყდა, მხოლოდ სითბო,  მოფერება და  ვარდისფერი ბურუსი, რომელშიც სულ უფრო ღრმად და ტკბილად  ვეხვეოდი. 

ვიღუპებოდი, კარგად ვიცოდი რომ ვიღუპებოდი, მაგრამ ისე  ლამაზად და სასიამოვნოდ,  წინააღმდეგობას ვერ ვუწევდი. 

სუიციდისკენ მიდრეკლიება ჩემს რედაქტორსაც ახასიათებდა.  თითქმის ყოველ კვირა თავს იკლავდა,  თუნდაც იმით რომ სოციალურ ქსელებიდან ქრებოდა და ტელეფონს თიშავდა. ყოველთვის უკან ბრუნდებოდა, ამიტომ არასდროს ვღელავდი. უკანასკნელად რომ წავიდა, აღარ დაბრუნებულა.  დავრჩი  ბუხრის წინ ნებიერად გაწოლილი და იმაში საბოლოოდ დარწმუნებული რომ მართლაც მშვენივრად ვწერდი.  ამ ბოლო მოსაზრებას ჩემი შემდგომი რედაქტორები დაუნანებლად ანადგურებდნენ. 

ახლაც იმ კუთხის კაფეში ვზივარ.   ახლაც  ჭკუას ვკარგავ იმ ჟოლოიან ნამცხვარზე და სრულიად არ ვდარდობ ჩემს უგზო-უკვლოდ გაუჩინარებულ რედაქტორზე.  არ ღირს იმ ადამიანებზე დარდი, ვინც  წარუშლელი კვალი  დატოვეს თქვენს ცხოვრებაში. ვინც უცნაურად  გამოჩნდნენ  და შემდეგ მურაკამის ქალებივით ასევე უცნაურად  გაუჩინარდნენ, მაგრამ გამოჩენიდან გაუჩინარებამდე მოასწრეს და დაგარწმუნეს, რომ  მშვენიერები ხართ. 

 ჩემი ახლანდელი რედაქტორი კი, რომელიც  ყველაზე მეტად "1001 დალმატინელის" კრუელას მაგონებს, ამბობს რომ პოსტში ერთი დიდი ტყუილი აუცილებლად  უნდა იყოს, მკითხველის გასართობ-გასაწვალებლად.   და სწორედ მისი გულის მოსაგებად ეს პოსტი ამ სტანდარტის დაცვით არის დაწერილი. ერთი დიდი ტყუილი, რომლის ამოცნობა არა მგონია ვინმეს დიდად გაუჭირდეს. 

P.s. ტყუილი ყველგან შეიძლება იყოს. 

ეძებეთ ის გაბოლდებულ ფრაზებსა და სტრიქონებს შორის. 

ის ქალი

"ეს თუ მე ვიცოდე, 
მაშინ ღმერთებმა მომივლინონ უფრო საშინელი სიკვდილი, 

ვიდრე ის,  რომლითაც ყოველ დღე ვკვდები"

მაშ ასე, განვაგრძოთ ბოლო პოსტის ფრაზიდან:

"უკვე გაგაცანით ჩემი მეგობარი? ის ფსიქოლოგია, დეპრესიას ალკოჰოლით მკურნალობს და მტკიცედ სწამს  რომ ...   100 პროცენტიანი ჰეტეროსექსუალები არ არსებობენ.   ახლა ის ჩემთან ერთად ჩვენი საყვარელი სახლის სახურავზე დგას და მთელი არსებით  სწყევლის იმ დღეს, როცა ჩემი ამ თეორიაში დარწმუნება დაიწყო. ცუდი გულშიც კი  არაფერი გაუვლია,  უბრალოდ ფიქრობდა, რომ ჩემი ბისექსუალური ფანტაზიები საინტერესო იქნებოდა, აბა რას წარმოიდგენდა, რომ ავდგებოდი და   მაინცდამაინც მის  გოგოს ავუჟუჟუნებდი თვალებს, უსირცხვილოდ.

დიდხანს და ხმაურით უკიდებდა სიგარეტს, სანამ არ მიხვდა რომ  პირში უკუღმა ედო. პირიდან გამოუღებლად ისროლა ქვემოთ და მაშინ  გამიელვა თავში პირველად,   რომ შესაძლოა ერთადერთი ადამიანი ვყოფილიყავი დედამიწის ზურგზე,  რომელსაც სახურავიდან გადაყრილი სიგარეტების ბედი ანაღვლებდა.

- მაშ ასე, გისმენ ჰექს!

კარგად ვიცოდი, რაც უნდოდა  და მეც დანაშაულზე წასწრებული   პატიოსანი ბრალდებულივით დავიწყე იმის მოყოლა თუ:   როგორ გავაყოლე თვალი მის აფრიალებულ კაბას, როგორ დავუსხი ჩაი, როდესაც ის თავის ტუშიან წამწამებს ჩემს ხელსახოცზე იწმენდდა, როგორ თანაბრად და მშვიდად მოძრაობდნენ მისი გრძელი ფეხები საქანელაზე, როგორი გემო ჰქონდა მის კანს საფერთქლებთან, როგორ იხდიდა თავის მაღალ ქუსლიან იისფერ ფეხსაცმელს, როგორი ხმით ტკაცუნობდა მისი გარტერის ქამარი და როგორ...

- ეგ არ მაინტერესებს ჰექს!

დამნაშავე ვიყავი და  უნდა მეღიარებინა, მაგრამ  ვერაფრით ვიხსენებდი მოტივს.  

ახლაც არ მესმის რა მინდოდა იმ გაჩხიკულ გოგოსთან? შეგეხედათ მაინც რას გავდა, ან როგორ იქცეოდა?  მუქი შინდისფერი პომადა სქლად ესვა ტუჩებზე, თვალები   ეგვიპტის ფარაონითი  ჰქონდა  ჩაშავებული, ტანზე მოტმასნული მაისურები და  ფრიალა, დაწინწკლული ბოლოკაბები ეცვა.   ფრჩხილებს უაზროდ  უკაკუნებდა მაგიდას, ლიფის ბრეტელებს გამომწვევად ატკაცუნებდა,  ყავის ნალექს ჭიქის ფსკერიდან ლოკავდა და რაღაცას ბოდავდა იუნგისეულ კოლექტიურ არაცნობიერზე.
მე კი ვეჯექი წინ  პირზე შეყინული გულგრილი ღიმილით, ვსვამდი მისი კანისფერ  კაპუაჩინოს და თავში მხოლოდ ერთი აზრი მომდიოდა:  " რა ვულგარიზმია!"

- არც ეგ მაინტერესებს ჰექს!

და აი მეხუთე სიგარეტიც რომ გადავარდა ჩვენი საყვარელი სახლის სახურავიდან, მაშინ გავბრაზდი სწორედ სასტიკად: ჯანდაბამდე გზა ჰქონია იმ გოგოს. რა ჯანდაბად მინდოდა საერთოდ?! ან  რა ჩემი ბრალია?!  მან დაიწყო -  თავისი უხეში და ვულგარული კომპლიმენტებით ჩემს თმებზე, თვალებზე, ტუჩებზე და მერე უფრო ქვემოთ და ქვემოთ. ვინ ვინ აცდუნა  ამის გარკვევას  მისის ჰადსონის მდგმურებიც კი ვერ მოახერხებენ ალბათ.  იცი?  ჰეტეროსექსუალურ ურთიერთობებში ყველაფერი გაცილებით მარტივად არის. იქ ქალია მაცდუნებელიც, მომხიბვლელიც, მომაჯადოებელიც, მომნუსხველიც. მაგრამ რა ხდება მაშინ როდესაც ორივე ქალია -  ერთნაირად ამობურცული მკერდით და ტუჩებით,  თითქმის ერთნაირად მომრგვალებული თეძოებით და სრულიად განსხვავებული ... 

-რა გინდა ჰექს?

-ვანილის ნაყინი შოკოლადის ორცხობილებით

-ჩემი გოგოსგან რა გინდა მეთქი ჰექს?

P.s. და პასუხი ამ კითხვაზე იხილეთ პოსტის ეპიგრაფში. 

:)