უტყვი მოწმე ( ანუ რომანტიკა ??? )

ხმაურიანი ქუჩა განგებ სამარისებურად გაჩერებულიყო, მანქანები დადუმებულიყვნენ, ბავშვები სადღაც მიკარგულიყვნენ.. თითქოს ლამპიონებსაც განგებ დაეკლოთ შუქისთვის.
იქმნებოდა შთაბეჭდილება, თითქოს ყველა განგებ დამალულიყო, სიბნელის უკან კი თითქოს ათასი თვალი იყურებოდა.
ქუჩას ორნი მიუყვებოდნენ. ისე ნელა... იფიქრებდით ამათ არც არსად ეჩქარებათ არც არსად ელოდებიან,. და ამ ქვეყნად სხვა არა დარჩენიათ რა, თუ არა ერთად სიარულიო.
უცებ, ერთ-ერთი შესდგა და იქვე მდგარ გრძელ სკამზე ჩამოჯდა.
“-მთვარე იყოს ჩემი სიტყვების მოწმეო’’- თქვა მან.
მთვარემ თვალები მოიფშვნიტა და ზანტად გაიხედა თითქოს უნდოდ დაენახა ვინ ახსენებდა მის სახელს. მერე ისევ იბრუნა გვერდი და თავის საფიქრალს მიეცა (თითქოს სხვა საქმე არა ჰქონდა რა)
-”მთვარე?” - ხმამაღლა გაიცინა მეორემ .
მთვარე უცებ შემობრუნდა, წარბი შეკრა და მოცინარს ჯიუტად დააშტერდა, თითქოს კარგადა უნდოდა დაენახა ვინ ბედავდა მის სახელზე სიცილს.
-‘”კარგი არჩევანია –განაგრძობდა მთვარის ნათელით განათებული -მოწმედ უტყვი მთვარის მოხმობა, ის ხომ ვერადროს ვერაფერს იტყვის?”
მთვარეს ეწყინა .. ძალიან ეწყინა, ეხლა მას თავი ინვალიდის ეტლში ჩაწვენილი ბავშვი ეგონა, რომელსაც ლაპარაკიც კი არ შეეძლო. გაბრაზდა, იმდენად გაბრაზდა, რომ მის გვერდზე მყოფ ვარსკვლავს ისე კრა ხელი, რომ ცაზე უცებ ყველა ვარსკვლავი ჩაქრა....
სტოპ!!!!!!! აღარ ღირს გაგრძლებეა...სისულელე გამოდის ( თუმცა კი კარგი დასასრული შეიძლებოდა ჰქონოდა)დაე, ასტორლოგებმა იმტვრიონ თავი რატომ ჩაქრა ცაზე ყველა ვარსკვლავი ასე უცებ, ან რას უნდა ნიშნავდეს მოწყენილობის გამო დაწერილი ეს უაზრო რამ. ) თუმცა ეს უკანასკნელი კი ნამდვილად არ არის ასტროლოგების საქმე :D )

პ.ს. ისე კი შეიძლებოდა გაგრძლება. გაგრძელდებოდა .. იქნებოდა ხმაურიანი და ხმამამღალი სიტყვა. მოულოდნელი, ორიგინალური ფინალით. მძივებივით ჩაქსოვილი ქარაგმითა და უეცრად, ნისლივით ჩამოწოლილი იდუმალებით.
თუმცაღა რა მნიშვნელობა აქვს???
ვიყოთ ის რაც ვართ!
ჩვენთან რა უნდა რომანტიკას?
დავრჩეთ ის რაც ვართ!.
:)