ყვითელი, ყვითელი, ყვითელი სამყარო!

დღეს საქართველოში იშვიათად თუ მოიძებნება ჟურნალ-გაზეთი, რომელსაც ოდნავ მაინც არ გადაკრავდეს ყვითელი ფერი
მაგრამ კიდევ უფრო რთული მოსაძებნია რედაქტორი, რომელიც თავისი ჟურნალის ბოტკინისებრ ფერს აღიარებდა.

ყველაფერს აქვს თავისი წესი, ჩარჩო, ფორმა... ასე რომ რაც არ უნდა გაგიკვირდეთ მე ვფიქრობ, რომ ყვითელი პრესაც უნდა ჩაჯდეს რაღაც ჩარჩოებში და თავად ჟურნალისტიც უნდა აკმაყოფილებდეს რაღაც სტანდარტებს იმისდა მიუხედავად გლობალურ დათბობაზე წერს იგი, თუ საეჭვო ვითარებაში წასულ კოლგოტის თვლებზე.

თავი I - ჟურნალისტი

• სიტყვის თავისუფლება Vs პირადი ცხოვრების ხელშეუხებლობა

აღარ შეგახსენებთ იმას რაც ყველა ბულვარული პრესის წარმომადგენელმა "მამაო ჩვენოსავით" იცის.... რომ როდესაც ვიღაც X წარმოადგენს საჯარო პირს, იგი ვალდებული ხდება აიტანოს საზოგადოების მძაფრი ინტერესი მისი ცხოვრების მიმართ, მაგრამ აქაც არსებობს ყველასგან დაცული სფერო, კერძოდ ინტიმური, რომელში ჩარევაც არც ერთი კანონით არ შეიძლება და მითუმეტეს იგი ვერ გამართლდება ისეთი ყბადაღებული ლოზუნგით როგორიც არის სიტყვის თავისუფლება. მარტივად რომ ვთქვათ სხვის თეთრეულში ქექვა, ლოგინში შეძვრომა, ფოტოების გადაღება და მერე ამის შესახებ მილიონი "ოჯახის დამანგრეველი სტატიის" გამოცხობა არა მხოლოდ ამორალური, არამედ უკანონო საქციელია.

p.s. გასაგებია რომ ევროპაში და ა.შ.შ.-ში გაცილებით უფრო საშინელი ფაქტები ხდება, მაგრამ ამბავი იმისა რომ ამის ჩამდენი პირები დაუსჯელნი რჩებიან მითია.

• ზღვარი სკანდალურსა და მარაზმულ სათაურს შორის

სათაური ყველაზე მტკივნეული პრობლემაა ქართულ პრესაში. იმჰო, როდესაც ჟურნალისტი, რედაქტორი და ა.შ. გაზეთის გაყიდვის მიზნით იყენებს მყვირალა, მარამზამდე მისულ სათაურებს მაშინ როდესაც სტატიები აბსოლიტურად უწყინარია ეს:

=> მიუთითებს იმაზე რომ, ამ ჟურნალს პრეტენზია აქვს სკანდალურობაზე, მაგრამ რეალურად არ შეუძლია იყოს სკანდალური, ანუ მოიპოვოს სკანდალური, ექსკლუზიური, გადამოწმებული ინფომაცია და მკითხველის მოზიდვას მხოლოდ ასეთი იაფფასინაი ხერხით ცდილობს.

=> მიუთითებს ჟურნალსიტის უნიჭოებასა და არაადეკვატურობაზე, ანუ მე პირადად მიჩნდება ისეთი ასოციაცია რომ, არც სტატიის ავტორს და არც ჟურნალში მომუშავე პირებს არ გააჩნია ელემენტარული ლოგიკა იმის მისახვედრად, რომ სათაური "მოროშკინა დიდხანს ერთ პოზაში ვერ ჩერდება" არავითარ კავშირში არ არის ტექსტთან სადაც მაკიაჟის გაკეთებაზეა საუბარი.

=> წარმოადგენს მკითხველის მოტყუებას - ანუ თუ სტატიის სათაურია "რას აკეთებს ანრი ჯოხაძე სექსის დროს?!" და შესაბამისად მე ორშაბათ დილით კისრის ტეხვით გავრბივარ ჟურნალის საყიდლად აღნიშნული ინფორმაციის გასაგებად, ჟურნალის ყიდვის შემდეგ კი ირკვევა რომ ინტერვიუ ეხება ანრის დამოკიდებულებას გადამფრენი ჩიტების მწვავე ხვედრის თაობაზე, გამოდის რომ:

1.შენ მე მომატყუე - დამპირდი სხვა ინფორმაციას და მაწვდი სხვას

2. ხელში მრჩება ჩემთვის აბსოლიტურად უვარგისი ჟურნალი.

ეს სხვა არაფერია თუ არა მოსახლეობის მოტყყუება სარგებლის მიღების მიზნით - სისხლის სამართლის ენაზე აღნიშნულს თაღლითობა ქვია.

მოკლედ

მხოლოდ მყვირალა, მარაზმული სათურებით მკითხველის მოზიდვა არის ყველაზე იაფფასიანი ხერხი და ნათელი დადასტურება იმისა, რომ სხვა ხერხით მკითხველის მოზიდვა უბრალოდ შენ ძალებს აღემატება - სხვათაშორის ეს ჩვენც გვეხება ბლოგერებს -როგორც ელექტრონული მედიის ერთ-ერთ წარმომადგენლებს.

• პროფესიით ჟურნალისტი

ჩემი როგორც უბრალო მოქალაქის, უბრალო მკითხველის და ზოგადად უბრალო მომხმარებლის იმპერატიული მოთხოვნა იქნებოდა რომ ჟურნალისტებად ემუშავათ ჟურნალისტებს. პროფესიით ჟურნალისტებს და არა იმათ ვისაც ვიღაცეებმა უთხრეს, რომ კარგად წერენ. ასეთ შემთხვევაში ბევრი ნიჭიერი ახალგაზრდა შეიძლება დაგვეჩაგროს, მაგრამ მე მაინც იმ პრინციპის მომხრე ვარ რომ ყველა საქმე შესაბამისი განათლების მქონე ადამიანებმა უნდა შეასრულონ.

(რა თქმა უნდა ჟურნალსიტიკის ფაკულტეტის დამთავრებაც არ ნიშნავს პროფესიონალობას, მაგრამ ეს უფრო განათლების რეფორმის პრობლემაა. )

ასევე დიდად სასურველი იქნება ჟურალისტის უფლებებთან ერთად რესპოდენტების, მკთხველისა და ზოგადად ადამიანის უფლებებს კითხულობდნენ/ასწავლიდნენ საფუძვლიანად, რომ ზოგჯერ მათგან ისიც მოგვესმინა რისი უფლება აქვთ რესპოდენტებს და კონკრეტულად როდის დაირღვა ადამიანის უფლებები მათი პროფესიონალური საქმიანობის განხორციელების შედეგად.

p.s. პოსტის ბოლოს ერთი მარგალიტი

ბეჭდური მედიის მარგალიტებს რომ ჩავჯდომოდი ტომეულები გამოვიდოდა

ამიტომ წარმოგიდგენთ ტელე-ჟურნალისტიკის ჩემს უსაყვარლესს ერთ-ერთ მარგალიტს:

"შსს-ს მაშინდელი მინისტრი გამოდის ერთ-ერთი მაღალჩინოსანის კაბინეტიდან, რომელმაც რამდენიმე საათის წინ საკუთარი ცეცხლსასროლი იარაღით მოიკლა თავი

-ადასტურებთ თუ არა თვითმკვლელობის ფაქტს?

-დიახ ვადასტურებ.

-და რამდენი ტყვია აქვს ნასროლი?"

to be continued...