ოთარ ჭილაძე

"ცაში ავფრინდე და იქაც დამაბან?! "

ხანგრძლივი ავადმყოფობის შემდეგ ამა წლის 1 ოქტომბერს 76 წლის ასაკში გარდაიცვალა.

ადამიანები ეგოისტები ვართ რასაც ჩვენ თავად აღმოვაჩენთ, რასაც თვითონ ამოვთხრით ის ყველაზე მეტად გვიყვარდება

ან უფრო მე ვარ ასეთი..

საყოველთაო ბესცელერები მძაგს, ნახევარი მსოფლიო რომ ირევა მათზე და გაუგებარია რატომ..

ჭილაძის გენია თავად აღმოვაჩინე აი ასე არავის უთქვამს როგორი გენიალურიც იყო... შეიძლება მაშინ ამისთვის ჯერ პატარა ვიყავი... მისი ტომეულები სულ ბოლო თაროზე იყო ჩალაგებული "დათა თუთაშხიას" გვერდით.

მაშინ მე-8 კლასში ვიყავი როცა "ვიპოვე" აქამდე უცნობი წიგნი, ჯერ არავის რომ არ ეთქვა წაიკითხეო

ჰოდა მეც წავიკითხე " ყოველმან ჩემმან მპოვნელმან " ერქვა და მიუხედავად იმისა რომ დიდი ვერაფერი ვერ გავიგე ასაკის სიმცირის გამო... მაინც იმხელა ემოცია იყო რომ რამდენიმე თვე ვფიქრობდი , ვწუხდი და ვღელავდი რომანის გმირებზე, როგორც ყველაზე ახლობელ ადამიანებზე ჩემი ცხოვრების...

მერე

მე-10 კლასში ვიყავი

სოფელში ვნახე ლექსების კრებული ... წიგნი ყდაში იყო ჩასმული ასე რომ ავტორის გაუგებლად დავიწყე მისი პოეზიის კითხვა...

რამდენიმე დღის მერე კი ყდა მოვხსენი და წავიკითხე ოქროსფერი ასოები " ოთარ ჭილაძე"

გამახსენდა და თავიდან დავიწყე ორი წლის წინ წაკითხული რომანის კითხვა...

მერე იყო "გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა" მერე "რკინის თეატრი" ბოლოს" გოდორი" შიგადაშიგ კრიტიკული წერილები და პუბლიკაციები...

მის პოეზიას რაც შეეხება აბსოლუტურად სულ სხვა კატეგორიაა... მახსოვს ყველაზე მძიმე გამოცდების წინ თავზესაყრელად რომ მქონდა მასალა წასაკითხი ყველაზე კრიტიკულ მომენტში ყველაფერს გვერდზე ვდებდი და მისი ლექსების კითხვას ვიწყებდი... რამდენიმე აუდიო ჩანაწერიც გავაკეთე მისი ლექსების კოლაჟის

მისი ლექსები სულ თან დამქონდა

ერთხელ ერთი კვირით ვათხოვე მეგობარს და ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს შვილი მიმებარებინოს სხვისთვის...

ის არ იყო ქართველი მწერალი, ის უბრალოდ მწერალი იყო საზღვრების გარეშე

მის ნაწერებს შეეძლოთ ბევრი წარმოდგენა, ხედვა შეეცვალათ. რეალობა დაენახებინათ და ამავე დროს უსაზღვრო ოპტიმიზმით აევსოთ..

მიკვირდნენ ადამიანები, რომელთაც არაფერი სმენოდათ მასზე- მეგონა ისინი აბსოლუტურად მოკლებულნი იყვნენ უნარს - ეგრძნოთ, ეგრძნოთ ისევე მძაფრად, ფერადად და თავბრუდამხვევად...

ამავე დროს კი საშინლად მშურდა მათი. მათ ხომ ამდენი ბედნიერება ჯერ კიდევ წინ ჰქონდათ.....

როგორ მიყვარდა მისი ყველა რომანი, ყველა ლექსი და უფრო მეტად იმიტომ რომ ცოცხალი იყო

ეს კი იმას ნიშნავდა რომ კიდევ უამრავი რამის დაწერა შეეძლო უამრავის.....

ოთარ ჭილაძე გახლდათ უკანასკნელი მწერალი, რომელიც მთაწმინდაზე დაიკრძალა.

ქართულ ინტერნეტ- სივრცეში მასზე საკმაოდ მწირი ინფორმაციაა სამაგიეროდ ასეთი ინფორმაცია უხვად მოიპოვება რუსულ ვებ-გვერდებზე ... shade :(