რა დროს სარჩელია, პრეზიდენტი მოგვიკლეს!

"ვისაც არ ახსოვს თავისი წარსული განწირულია იმისთვის რომ თავიდან გაიმეოროს ის!"

და სულ რამდენიმე საათის წინ საკუთარი ისტორიის საფუძვლიანად დამვიწყებელი ერი შეიძლება ითქვას სამართლიანადაც გაიწირა
თან იმდენად ძლიერად რომ დაზუსტებით არ ვიცი ხვალ ჯიბის ფულის მოხსნას მაინც თუ შევძლებ ბანკომატიდან.
ვერ გეტყვით პროფესია მართლა ასე ძირფესვიანად ცვლის ადამიანს თუ პანიკიორი არც არასდროს ვყოფილვარ
ფაქტია რომ როდესაც ჩემი მეზობლები საშვილიშვილოდ დატვირთული ჩემოდნებით კიბეებზე ჩარბოდნენ მე მხოლოდ ერთი აზრი მიტრიალებდა თავში როგორ დამესრულებინა სარჩელის წერა რომელიც საკმაოდ პატივსადები მიზეზით შემაწყვეტინეს: "რა დროს სარჩელია პრეზიდენტი მოგვიკლეს!"

დიდ ბოდიშს მოვითხოვ იმ ადამიანების წინაშე ვინც ბანკომატებთან რიგში იდექით
თუმცა სულ რამდენიმე წუთით შევავლე თვალი იმედს ( იმედიღა თუ შიეძლება ეწოდოს მას ამის შემდეგ)
და ერთი შეხედვითაც იგრძნობოდა რომ საქმე უნიჭოდ დაგეგმილ სპექტაკლთან გვქონდა.

• რატომ ვივიწყებთ წარსულს, რატომ არ გვახსოვს ის კადრები რომელიც აგვისტოში ვიხილეთ და შემდეგ ათასჯერ გადავღეჭეთ?

• კადრები თითქოს ვიღაცეები იქ ავტომატებით დარბოდნენ შეუძლებელი იყო აწმყო ყოფილიყო, რადგან სიუჟეტში მოკლე სახელოანი მაიკებით მოძრაობდა ხალხი, გარეთ კი ჯერ კიდევ ცივა

• როდის იყო პრეზიდენტი და სხვა მოხელეები განცხადებას წერილობიოთი ფორმით აკეთებდნენ? მე ამგვარი რამ არ მახსოვს თქვენ? ისე სიმართლე რომ გითხრათ მე არც სამოქალაქო ომი მახსოვს, თუმცა იმედი რისთვის არსებობს? გვანახებს. თან მთელი სიმძაფრით.
• მანანა მანჯგალაძის ხმა მაინც რატომ არ ისმოდა? (ალბათ მიწისქვეშა გვირაბში სრული უიმედობაა.)
• იმედზე ქვეყანა ინგრევა რუსთავზე კი ლუსია ისევ ალეხანდროს ეფიცება უღალატო სიყვარულს.
  

სულ ეს არის რაც მე იმ 2 წუთში დავინახე და დანარჩენი თქვენ უკეთ გეცოდინებათ.

არ ვიცი რამდენად კარგად ვარ მე გათვითცნობიერებული სამხედრო საკითხებში ყოველ შემთხვევაში ისე არ ხდება რომ შენთვის მშვიდად დონა ბარბარიტასთვის მოცქირალმა რეკლამაზე ფანჯრიდან გაიხედო და უკვე თბილისთან მდგომ ტანკებიდან რუსები გიქნევდნენ ხელს.




სული მემტვრევა
იმაზე კი არა რომ იმედმა უკადრებელზე უკადრებელი იკადრა და ლამის გენოციდი მოუწყო ქართველ ერს, არამედ იმაზე რომ ქართველმა ხალხმა ეს ჭამა, თანაც საკმაოდ გემრიელად და ახლა გაბითურებული, კიდეც ერთი თავსმოხვეულ ომგადატანილი, საკუთარივე ტელევიზიის მიერ თავლაფდასხმული გაოცებული დგას და მორიგი საპირველაპრილო ხუმრობის მომლოდინეს ჯერ კიდევ არ სჯერა რომ დაიჯერა.

თუმცა ეს ჯერ კიდევ არა არის ყველაფერი
უარესის ღირსი ვყოფილვართ თუ ამას გადავყლაპავთ.

P.s. მედიის თავისუფლების უკანასკნელი დამცველი ვარ, თუმცა თუ ვინმე ყოველივე ამის შემდგე იმედის დახურვას მოითხოვს, პირველი მხარდამჭერი-მომიტინგე და ქვის მსროლელი გავხდები.
ომი დაგვავიწყდა და გვახსნებენ?