სულელი ქალები, ვარდისფერი "ბარბები" და სულ სხვანარი მონრო

"საავადმყოფოში თუ მოვხვდი გთხოვ იმაზე იზრუნე, რომ ფარდების და გადასაფარებლის ფერები ერთმანეთს შეესაბამებოდნენ "
(C) ერთ-ერთი "ბარბი"

მძაგს "ბარბები"- აი მხოლოდ იმაზე რომ ზრუნავენ რომ ყველაფერი, - ფეხის კოჭთან შებნეული სამაჯურით დაწყებული მობილურის ბრელოკით დამთავრებული შეესაბამებოდეს მათ ტანსაცმელს, რომელიც როგორც წესი ვარდისფერია, ჰარმონიაში მოდიოდეს მათი თმის ფერთან რომელიც როგორც წესი ქერაა და ყველაფერი ეს კომბინაციაში ჯდებოდეს მანქანის მარკასთან რომელიც ძველი, თუმცა ცნობილი ანეგდოტის თანახმად BMW-ა რადგან მათ ზედიზედ მხოლოდ ამ სამი ასოს წარმოთქმა შეუძლიათ.


ცოცხალი მაგალითები საკმაოდ ბევრია - მაგალითად პარის ჰილტონი, რიზ უიზერსპუნი, რომლის ქერათმიან ადვოკატს ჩემს კურსზე იმდენი მიმბაძველ- მომხრე ჰყავდა რომ პირველ კურსზე ლამის საერთოდ დავანებე სწავლას თავი. (საბედნიეროდ კურსი მალე გაიზარდა და მიხვდა რომ იურისტობა გაცილებით უფრო მეტია ვიდრე მხოლოდ ვარდისფერი ფეხსაცმელებით კაკუნი და ვარდისფერ ბუმბულიანი კალმით სურნელოვან ფურცლებზე გაკეთებული ჩანახატები)

ამ თვალსაზრისთ ნამდვილად გამიმართლა რომ კაცად არ დავიბადე, რადგან იმდენად ორგანულად მძაგს სულელი ქალები, კაცთა გემოვნების შესახებ საზოგადოდ გავრცელებული მოსაზრების მიხედვით უდაოდ ქალთმოძულე კაცი ვიქნებოდი.

ამ ლოგიკის მიხედვით - ქერა თმა, წითლად შეღებილი ტუჩები და დიდოსტატობა სულელური კითხვების დასმაში საკმარისი საფუძველი იყო - არ მომწონებოდა მსოფლიოს სექს-სიმბოლო მერილინ მონრო სანამ მის ავტობიოგრაფიულ ჩანაწერებს წავაწყდებოდი რომელიც ასე იწყებოდა:

"მე თუ სულელი გოგოს როლს ვთამაშობ და სულელურ კითხვებს ვსვამ ამას მხოლოდ თავის დასაცავად ვაკეთებ. აბა რას მივაღწევდი ინტელიგენტის ჰაბიტუსით?!"

(ეს კიდევ რაღაცას ნიშნავს! როგორც ჩანს ის არც თუ ისე სულელი იყო, უბრალოდ სტრატეგია ჰქონდა ასეთი)


რომანი ჯონ კენედისთან 1961 წელს დაიწყო მერილინის გარდაცვალებიდან 1 წლით ადრე. ჯონ კენედი შიშობდა, რომ ეს რომანი მის პოლიტიკურ კარიერას გადაიყოლებდა ამიტომ მოულოდნელად მასთან ყოველგვარი კავშირი გაწყვიტა.
ამის შემდგ მერილინი საძილე აბებს დიდი დოზით იღებდა და რამდენჯერმე თვითმკვლელობაც სცადა შემდეგ კიპრეზიდენტის ბიძაშვილთან რობერტ კენედისთან გააბა რომანი - (შურისძიებისთვის ჭეშმარიტად სულელური ხერხი. )
მალე მანაც ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე მიატოვა მერილინი.

"მე მინდა მოვხუცდე და მერე საათობით მუარო ჩემს სახეს, რათა დავმალო სიბერის კვალი... ზოგჯერ მეჩვენება რომ უფრო ადვილია არ დაბერდე და და მოკვდე ახალგაზრდა, მაგრამ მაშინ ხომ შენს შეწყვეტილ ცხოვრებას ვერასოდეს დაასრულებ და ვერც საკუთარ თავს გაიცნობ ბოლომდე. "

მოხუცი მონრო კი ნამდვილად არავის უნახავს - დეპრესიაში ჩავარდნილი 1962 წლის 5 აგვისტოს გარდაიცვალა. დაკრძალვას მხოლოდ მისი მეგობრები ესწრებოდნენ ჰოლივუდიდან და პრესიდან არავინ მოუწვვეიათ, რომელიც ასე იქნა ახსნილი :

"მათ მხოლოდ გული ატკინეს მერილინს"

(ალბათ ამიტომაც დარჩა მსოფლიოს სექს-სიმბოლოდ, რადგან არ დაბერებულა. 36 წლის ასაკში გარდაიცვალა- ნაოჭების გარეშე, ჯერ კიდევ ახალგაზრდა, ჯერ კიდევ ქერა, ჯერ კიდევ წითლად შეღებილი დაბუშტული ტუჩებით)

ამბობენ რომ მერილინის მეორე ქმარს ჯო დიმაჯოს 20 წელზე მეტხანს მიჰქონდა ყვავილები მეუღლის საფლავზე.

P.s. ძველსადღაცური ანდაზა გვასწავლის:" თუ არ გიყვარს ადამიანი გეცოდებოდეს მაინცო"
ჰოდა ყველგან იმდენად სევდიანად არის აღწერილი მერილინის სიყვარულის ისტორია რომ სიყვარულით ნამდვილად არ შემყვარებია, რადგან ისიც "ბარბი" თუ არ იყო ხომ თამაშობდა "ბარბს". თუმცა შეცოდებით კი ნამდვილად მეცოდება, მიუხედვად იმისა რომ გულის სულ სულ სიღრმეში მგონია რომ ეს სიყვარულის ისტორია მისი უბრალო ახირება იყო და მეტი არაფერი.

"... და არ ამბობდა, ან არ იცოდა, რომ ყველა ქალის გული სტკიოდა
რომ ყველა ქალის სახელით იწვა ყველაზე გულწრფელ მიჯნურის გვერდით... "