ბრენდთაყვანისმცემელნი

ჩართეთ და დაიწყეთ პოსტის კითხვა - უფრო გემრიელი იქნება


მაშინ ხალხი ბნელი იყო, თაყვანს სხვადასხვა ბრენდს სცემდა...

და იქმნა კაცთათვის:

ტანსაცმელი - ხორცთ დასაფარად
მობილური - კავშირთ გასაბმელად
სათვალე- თვალთ დასამალად
საათი- დროის საზომად
მანქანა - დიდი მანძილის სწრაფ დასაფარად
მუსიკა- დარდთ გასაფანტად

სტილი ჭაბუა ამირეჯიბს მოვპარე, თავის მხრივ, მან ვის მოჰპარა ღმერთს უკეთ ეცოდინება

კაცობრიობის მშობელი ევა ჭეშმარიტად ბედნიერი ქალი უნდა ყოფილიყო, არა იმიტომ რომ ერთადერთი ქალი იყო ( ლილიტ, ვწუხვარ, არ მჯერა შენი) და ზუსტად იცოდა რომ მის ქმარს ღამით სადაც არ უნდა ებოდიალა პომადით მოთხუპნული და უცხო სუნამოთი აყროლებული სახლში მაინც არასდროს დაბრუნდებოდა, არამედ იმიტომ რომ ასევე ზუსტად უწყოდა რომ, ბრენდი რომელიც მას მოსავდა მის მეტს არავის ეცვა.

ტანსაცმელს კი თუ მართლაც შეუძლიათ ადამიანად ქცევა, მაშ მაღაზიაში მანეკენები რატომ დგანან ასე გაშეშებულნი?!

კითხვა რიტორიკულია, ნუ უპასუხებთ.

in prada we trust!

კნუტ, მოგეცა ჩემო ცოდო ამაში ჩაბმისთვის
მიდი და ახლა არწმუნე ყველა რომ ერთი ჩვეულებრივი ბლოგერი გოგო ხარ :)))

არადა გაგიკვირდებათ და ჩვეულებრივი სულაც არ ვარ, რადგან არც ერთი ნათესავი არ მყავს საზღვარგარეთ ისეთი რეი- ბანის სათვალეებს, და ინ სელ ლორანის პარფიუმერიას რომ მიგზავნიდეს, წარმოგიდგენიათ?
2 წელია უკვე ბლოგერი ვარ, არადა არაფერი გამაჩნია ბლოგერის აღჭურვილობიდან, არც ლეპტოპი, არც კარგი მობილური, არც ფოტოაპარატი, არც აიპოდი ( ესეც ბლოგერთა აღჭურვილობაში შედის რატომღაც ) მხოლოდ კლავიატურა, გრძელი თითები და უფრო გრძელი ენა. თუმცა აქამდე ჯერჯერობით არავის უთქვამს ჩემთვის ცუდი ბლოგერი ხარო, ( პირდაპირ არ უთქვამთ და ვინ რა გაიფიქრა მის სინდისზე იყოს)
ჩემი ტელეფონი საქართველოს ჰგავს - ოდესაღაც ისიც ძალიან ლამაზი და ძლევამოსილი იყო, თუმცა დღესდღებოით მისი ტერიტორიის 2/3 (უკანა ხუფი) დაკარგულია, და მეც მართალია მახსოვს და მტკივა მაგრამ არაფერს ვაკეთებ მის გასამთლიანებლად.

როგორც ძველი მესოპოტანიელები იტყოდნენ; " თუ გინდა ადამიანი შეიცნო ჰკითხე რაში დახარჯავდა ტვ- ლოტოში მოგებულ მილიონსო." ამგვარი გამოკითხვა რუსთავი 2-მა უკვე ჩაატარა ქუჩაში და ახალგაზრდა ბიჭმა უპასუხა პირველ რიგში "ზმანებშიო "
ზმანები, ტექნიკა, მანქანები, ფეშენებელური სახლები ისევე მიზიდავს როგორც ვეგეტარიენელს - მწვადი, იმპოტენტს - ქალი და კოღოს - ძმარი, ასე რომ იმ მილიონს მე მოგზაურობაში ჩავდებდი რადგან წინ ყოველთვის კუბო მიაქვთ, უკან რჩება ქონებაო, ხოლო ნივთებს იქ ვერ წაიღებ, აი შთაბეჭდილებებს კი :)

თუ გარეთ აღმოვჩნდები, მხოლოდ ჩემს 34567 წყვილ ფეხსაცმელთან ერთად :)

მეზარება ტანსაცმლის ყიდვა რადგან ტანსაცმლის კარადების დალაგება უფრო მეზარება, ასე რომ რაც უფრო ცოტა გაქვს, უფრო ნაკლები გაქვს დასალგებელი - მარტივი არითმეტიკაა. როცა არ მეზარება, მაღაზიებს და ფეშენ ბუწიკებს მაინც ვუფრთხი, რადგან ვიცი იქ ბაზრობის ტანსაცმელი 3-ჯერ ძვირია თანაც კონსულტატი გოგოების "რით შემიძლია გემსახუროთ" ნერვებს მიშლის, ისინი ზედმეტად უეგემოვნო მუსიკას უსმენენ, და როგორც წესი ყოველთვის შენზე კარგად იციან შენი სტილი ზომა და ფერი.

ლა, ლა, ლა მთავარია რომ გუჩის კაბა მაცვია...

ბრენდებს რაც შეეხება ზედმეტად ცუდად ვარ მათ მიმართ განწყობილი, რადგან ჯერ ერთი ვფიქრობ რომ 20 თეთრიან ავტობუსში მარშუტკაში ან უნივერსიტეტის მტვრიან აუდიტორიებში პრადას ჩანთის, გუჩის ფეხსაცმლის და არმანის კოსტუმის ადგილის არ არის და მეორეც მთავარია ტანსაცმელი კომფორტული იყოს, და სულ ერთია ვინ დახატავს მას- ჯორჯო არმანი, თუ ჩემი მეზობელი ჟორა.

ნეტავ სად არის ჩემი ვარდისფერი ფეხსაცმელი?!

არასდროს ამირჩევია მეგობრები ტანსაცმლის ფასის, ფეხების სიგრძის, სათვალის მარკის ან საცხოვრებელი უბნის მიხედვით, ვცდილობ ადამიანები იმის მიხედვით შევაფასო რაც მხოლოდ და მხოლოდ მათი დამსახურებაა.

წიგნებს რაც შეეხება ყველაფერს ვკითხულობ, აბსოლიტურად ყველაფერს - ჰემინგუეთი დაწყებული ჟურნალის ბოლო გვერდზე მიწერილი "ეს იცოდით?" დამთავრებული.
ისე ნოდარ დუმბაძე მიყვარს ძალიან განსაკუთრებით ეს,
ყველას გირჩევთ კიდევ ერთხელ გადაიკითხოთ. :)


P.s. კნუტ, ნახე აბა როგორია, მარილი ხომ არ აკლია ან სიმწარე?