არაფერი პირადული...

"-რომელია შენი საყვარელი რიცხვი?

-უამრავი

- ჩემი კი, ნული"

ერთ პატარა  სახლში ვცხოვრობთ, ერთმანეთს ერთად ვუმზადებთ საუზმეს, ერთმანეთის მუსიკას ვუსმენთ, ირლანდიურ მუსიკის ტალღებს ერთად ვაყოლებთ ტანს, ღამითაც კი ერთად გვძინავს, ერთმანეთის სუნთქვას ვუყურადებთ, ერთმანეთის თმის სუნს ვსუნთქავთ.... თუმცა ჩვენ შორის,  მაინც არაფერია პირადული...!

ჰოლანდიელებს აქვთ სილამაზის აღქმის უნარი. ეს უნარი  ზოგადად ყველა ერს აქვს. ჰოლანდიელებს კი სიმყუდროვის, სისადავისა და სიმსუბუქის შექმნა შეუძლიათ.

ურსულა ანტონიაკის  "არაფერი პირადული"  "მცირე" ჰოლანდილების ნახატებით შექმნილ კომპოზიციას ჰგავს. ამ ფილმის ნახვის შემდეგ შეუძლებელია არ მოგინდეს შინ. მაშინაც კი თუ მას ისეთ ქალაქში ნახავ, სადაც შენი "შინ" არსად არის...

რძე, ცალგვერდდაბრაწული ფუნთუშები, დოქები, ძველი წიგნები, საუზმით სავსე ჩალის მოწნული კალათები, ხალიჩასთან მიყრილი გახუნებული ოთახის ჩუსტები, თოკზე გასაშრობად გაფენილი სარეცხი, ნისლიანი ამინდი, მზის შუქ-ჩრდილები, ფანჯარასთან მიდგმული საწოლები...

ეს არის ფილმი რომელმაც ყველაზე დიდი გავლენა იქონია ჩემზე და ფილმი რომლის ყურებასაც ყველას გირჩევთ განურჩევლად კონსტიტუციის რომელიღაც მუხლში ჩამოთვლილი კრიტერიუმებისა. (მუხლის ნომერი ზუსტად არ მახსოვს - ბოლო სიტყვის უთქმელად მაინც  ნუ დამხვრეტთ, მეთოთხმეტეა გამახსენდა )

ოღონდ ზამთარში, ბუხართან, დაბრაწულ ვაშლებთან, გვერდმიმწვარ ბლინებთან  და თბილ სვიტრებთან ერთად.