არ არსებობს ფესტივალი ცუდი ფილმის გარეშე ...

 "არ არსებობს არანაირი აუცილებლობა იმისა რომ ცუდ ხელოვნებას დაესხა თავს, ის ისედაც მოკვდება"

ლოჟაში რვანი ვისხედით. აქედან, -  ერთი ცივ ყავას თქვეფდა, ორს ეძინა,  ერთი ფეისბუქზე სტატუსებს ანახლებდა,  ორი მეგობრის ახალ ნაყიდი მანქანის მარკას არჩევდა, ერთიც  მობილურის შუქით  "რაზნიცას" ითვალიერებდა.
ქვედა დარბაზს ვერ ვხედავდით,  მაგრამ ისეთი ოლიმპიური სიმშვიდე სუფევდა, ვეჭვობ ვინმე მჯდარიყო იქ.

ეკრანზე რეჰა ერდემის "კოსმოსი" მიიწელებოდა და ლოჟის მაყურებელნიც ფილმის სცენარს, რეჟისურას, სამსახიობო ოსტატობას  გულწრფელ აღტაცებაში მოვყავდით,   გარდა რასაკვირველია იმ ორისა,  რომელსაც ეძინათ. თუმცა  დროდადრო   ფილმის მთავარი გმირის არაამქვეყნიური ღმული მათაც აბრუნებდათ ამ ქვეყნად.

ასოცდამეორე წუთმა თავის მძიმე და მოუქნელი თეძოები  დარბაზიდან როგორც კი გაათრია,  შუქი აანთეს, სადღაც უკნიდან ტაში დაუკრეს,  წინიდან დაუსტვინეს (ოღონდ ისე არა შიშველი სხეულის განმოჩენისას რომ უსტვენენ ხოლმე)  და იმ ორის  გარდა რომელთაც ეძინათ,  ყველა სადღაც წავიდ-წამოვედით .

ბათუმის ფესტივალმა კი  შეიძლება ითქას საოცრად გამზარდა,  რადგან მივხვდი რომ არ არსებობს  არანაირი აუცილებლობა ფეხქვეშ გაიგდო, გათელო და კბილებით დაგლიჯო ცუდი ხელოვნება,  რადგან მას ისედაც არ უწერია დიდი დღე და მომავალი წლის ფესტივალზე იმედი მაქვს არავინ იტყვის:
 "კოსმოსი?  ოჰ დიახ,  მახსოვს.  იყო მასში რაღაც სიგიჟენარევი მოულოდნელობით გამოწვეული ექსცენტრიული ტკბობა"...

P.s.
ქართველო რეჟისორებო! მომიტევეთ თუ შეგიძლიათ, მე თქვენ  სათანადო ვერ გააფასებდით. 
თუმცა როგორც ძველი ბერძნები იტყოდნენ თუ გინდათ, რომ დააფასოთ შუბერტი, უსმინეთ ლექს-სენსო :)