სტუმრად ჰექსესთან

არ ვიცი, საიდან დავიწყო.

აფორიაქებული და აღელვებული ვარ. სტუმრად კი ვყოფილვარ, მაგრამ, როგორც წესი, ეტიკეტს (არასოდეს ვიცოდი, როგორ იწერებოდა ეს სიტყვა სწორად) თითქმის, არ ვიცავ. თავხედობით არ მომდის. უბრალოდ, ადამიანურ ურთიერთობებში ყველაფერი ადამიანური მიყვარს.

გამარჯობა, ადამიანებო. მე ვასასი ვარ მეზობელი ბლოგიდან. რადგან ზემოაღნიშნული ეტიკეტი მასპინძელსაც ჩემსავით ეშლება, ამიტომ დამახვედრა დიდი ჭიქით ყავა, მანამდე ჩიხირთმა ჰქონდა შემდგარი და უზარმაზარი ჯამისა და შიგთავსის დანახვისას სახეზე მწვანე ფერი რომ დამედო, დასამშვიდებლად მითხრა, ქათამს გიწვავ, პატარა მაცალეო.

თქვენ იცით სად ცხოვრობს ჰექსე?
არა, მანდ არა.
ჰექსე ასეთ სახლში ცხოვრობს. სახლს მამლის ფეხები არ აქვს - თანამედროვე, ოცდამეერთე საუკუნის სტანდარტებს შეეფერება.

ჰექსეს ტერიტორიაზე სულ გაზაფხულია. გარშემო მზესუმზირები ჰყვავის, რომლებსაც ჰექსე დანიშნულებისამებრ იყენებს.

მე ვთქვი დანიშნულებისამებრ-მეთქი.

ჰექსეს ყოველთვის ყველაფერი აქვს, რაც სჭირდება. სიმართლე გითხრათ, დიდხანს ვფიქრობდი, სტუმრობისას რა მეჩუქებინა (ბოლო დროს სადაც დავდივარ, ყველგან "რაფაელო" დამაქვს და მე თვითონ ამომივიდა ყელში არაფრისმთქმელი სიტყვების სანაცვლო), ჰხოდა, ბოლოს თავში არაჩვეულებრივმა აზრმა დამარტყა.

ვიცნობ ერთ ჯადოქარს, რომელიც ვალპურგის ღამეზე ხშირად დაიარება (ერთხელ ჩემი დეკანის ცოცხითაც გავუშვი) და მან მომაწოდა არაჩვეულებრივი იდეა. ძვირფასო მეგობრებო, ჰექსეს საჩუქრად ნამდვილი, ვოლანდის ნახმარი და ერთიანად გაქუცული პერო მოვართვი:

ჰექსეს ახლა ნამდვილი პეროც აქვს: თავისუფლად შეუძლია გლამურულ საზოგადოებაში გაერიოს, მაგრამ მაინც საფრთხილოა: მის პეროს ძალიან დიდი მატერიალური და არამატერიალური ღირებულება აქვს. შესაბამისად, ქართული საზოგადოების ელიტა "ისე გაჰქელავს როგორც დიდოელი გლეხი ნაბადსა" არა, მაგრამ არც დააკლებს.

ასეა, ზნეკეთილთ ყოველთვის ებრძვიან უზნეონი.

შიგნიდან როგორია ჰექსეს ქოხი?

არ მოგიყვებით. ეს ხომ თითქმის იგივეა, რუსებს რომ თბილისის მეტროს ნახაზები გადავცე?!

როგორი მასპინძლობა იცის ჰექსემ?

არც ამას მოგიყვებით: ძმიშვილები ყოველთვის უმადურები ხართ.

რა უყვარს ჰექსეს?

ვიცი, ეს თქვენ ნაკლებად გაინტერესებთ. ზრდილობის გამო იკითხეთ, მერე დანარჩენ კითხვებზე რომ პასუხი გამომძალოთ, მაგრამ როგორც მიღმა სამყაროში ჩემი ფიურერი იტყოდა, ნურას უკაცრავად.

ჰო, რა ვიცი..

ჰექსესთან სტუმრად მოსვლა რომ დავაპირე, გადავწყვიტე, შთაბეჭდილება მომეხდინა - კაბა ჩავიცვი, შლაპა დავიხურე და ისა...

თვითონ..

თვითონ წინსაფარი ეკეთა, თმა აკეცილი ჰქონდა და ჩემს საყვარელ ვაშლის ნამცხვარს აცხობდა.

- მას შემდეგ შეჭამ, რაც დაგიდგი, იმათ რომ მოათავებო (იხილეთ ზემოთ), - მკაცრად მეუბნება მამიდა.

ის ჩემზე უფროსია. ვალდებული ვარ, დავუჯერო.

კუთხეში ცოცხია მიყუდებული.

ჯერ დილაა.

ჰექსემ ფაიფურის ფინჯანში ყავა დაასხა, რძე დაუმატა, ერთი ნატეხი შაქარი ჩააგდო და მაგიდასთან ჩემ წინ დაჯდა.

- ჰოდა, გოგო იმას გეუბნებოდი...

კარგია ჰექსესთან სტუმრობა.

ვაშლის ნამცხვარიც.

მზესუმზირებიც.

გაზაფხულის მზეც და ეს ლამაზი, მწვანე ქოხიც თავისი მეპატრონეთი.

- ჰო, გოგო.. რას მეუბნებოდი?!

იწყება საუბრები ჭეშმარიტად გლამურულ თემებზე.