2011

"ბევრი დავკარგე ბევრს ვკარგავ, 
მაგრამ ბნელ უფსრკულებში ცქერას ვეჩვევი"

ამგვარი დასაწყისი  ნებისმიერი წლის შემაჯამაბელ ფრაზად გამოდგებოდა, მაგრამ როგორც საქმეში ჩახედული და მოწესრიგებული აადამიანები იტყოდნენ - მივყვეთ პუნქტობრივად.

• ჰაუსის პაციენტი 

წლის დასაწყისში მე ერთ ცივ და საშინელ შენობაში მოვხვდი,  სადაც ხალხს მიწის  ფერი აქვთ და სიკვდილი იმდენად ახლოს ცხოვრობს მათთან აღარც კი უკვირთ. ვინც ერთხელ მაინც მოხვედრილა იქ, არ გაუჭირდება ამ შენობის ამოცნობა. ექიმები ჯიუტად იდგნენ პირველ დიაგნოზზე, თუმცა ვერ ხსნიდნენ მას. ეს ის შემთხვევა იყო, როდესაც მტკიცებულებების არარსებობა მთავარი მტკიცებულება ხდებოდა.  სერიალის გმირი რომ ვყოფილიყავი თავისუფლად გავხდებოდი ჰაუსის პაციენტი, მაგრამ რადგან სერიალის გმირი არ ვიყავი ეს ამბავი სრულიად არ/ვერ მახარებდა, თუმცა თუ ამ პოტს კითხულობთ ეს იმას ნიშნავს რომ ყველაფერი კარგად დამთავრდა, რადგან პოსტის ავტომატურად გამოქვეყნების ფუნქცია ჩემს ბლოგს არასდროს ჰქონია.

• აბურდული ძაფების გროვა

მე არასდროს შემპარვია ეჭვი რომ ღმერთი ზედმეტად კეთილია, და ალბათ სწორედ  იმისათის რომ იმაზე არ მეფიქრა თუ რამდენად ვგავდი ჰაუსის პაციენტს ვიღაც უხილავმა თითქოს ხელი ჩაყო ჩემს ცხოვრებაში და თავიდან ბოლომდე ამოატრიალა. ახლართულ  ძაფების გროვას დაემსგავსა, რომლის ყოველი შეხება  უარესად ბურდავდა მას, თითქოს ოთახში ვიწექი, სადაც  გაზეთიდან ამოჭრილი ნაკუწები იყო გაკრული შპალერივით. და ამ ნაკუწებში მთავარი სიტყვა იკითხებოდა – გაუგებრობა. იმდენად ბევრი პრობლემა იყო რომ მათზე ნერვიულობა აზრს კარგავდა. არ მახოვს როგორ გავიარე ეს პერიოდი თუმცა დაახლოებით რაღაცა ისეთს ვგრძნობდი რასაც დიანე იანსე აღწერს წიგნში "ავღანური დღიურები" - "ვუცდი როდის გამოიღებს ჩემზე წყალობა დავიწყების გამანთავისუფლებელი ძალა" ამ დროს როგორც ჩანს ყველა ერთი და იგივეს გრძნობენ - ელჩებიც და მოკვდავნიც :)

• ბოშათა ბანაკი ცას მიემგზავრება

დადგა დრო  როდესაც მთელი ჩემი სამსახური თავისი მიზნებით, ამოცანებით, თანამშრომელბით და არქივებით ერთ დღესაც დემონსტრაციულად აიბარგა და ერთ ლამაზ და საყვარელ ქუჩაზე გადაბარგდა, სწორედ იმ ქუჩაზე ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობაში ძალიან რომ  მინდოდა  ჩემი ცხოვრება რამენაირად მაინც დაკავშირებოდა მას. როგორც კი ჩემს ახალ სამუშაო მაგიდას მივუჯექი მაშინვე გავიფიქრე რომ ყველაფერი დალაგდებოდა თუნდაც ის აბურდული ძაფების გროვა თვეების წინ ტვინის ყველაზე შორეეულ  ხვეულში რომ შევტენე და საჩქაროდ  გადავწყვიტე მტკიცედ მეკონტროლებინა საკუთარი სურვილები, რადგან ისინი ზედმწიევნით სრულდებოდნენ.

•  ბოდიშს გიხდით გაუგებრობისთვის, ვეცდებით ყველაფერი თავის ადგილას დავალაგოთ

 მრავალთვიანი ტანჯვის შემდეგ მათ აღიარეს რომ დიაგნოზი შეეშალათ და მერე ყველაფერი ისე დალაგდა როგორც ზღაპრებში ხდება ხოლმე გველეშაპის მოკვლისას. უცებ ყველა ჩემი პრობლემა გადაიჭრა, უფრო სწორედ მომეჩვენა რომ ისინი არც არასდროს არსებობდა. თითქოს ვიღაც მოვიდა და  მითხრა რომ ის უზარმაზარი აბურდული ძაფების გროვა რომლის გახსნასაც  თვეები ვცდილობდი რეალურად არც არასდროს ყოფილა.

• ღმერთს აქვ იუმორი

ერთი წლის წინ  ჯერ კიდევ უსაქმური დამსვენებლის სტატუსში ბათუმის ერთ-ერთ მშენებარე შენობას ვუყურებდი და ვფიქრობდი, როგორ უნდა იმუშავონ ამ ნაკლებად სერიოზულ შენობაში სერიოზულ კოსტიუმებში გამოწყობილმა სერიოზულმა ადამიანებმა მეთქი, ამ დროს ალბათ ღმერთი მისმენდა და ფიქრობდა მე შენ განახებ როგორც-ო და ზუსტად 1 წლის მერე მე უკვე ბათუმში მივემგზავრებოდი მივლინებით სწორედ იმ ნაკლებად სერიოზულ შენობაში  სამუშაოდ. ღმერთი კაი ტიპია.. 

• 17 წლიანი მოლოდინის დასასრული. 

ეს წელი კიდევ იმით იყო დასამახსოვრებელი რომ სწორედ ამ წლის 17 სექტემბერს დასრულდა  ჩემი 17 წლიანი მოლოდინი, არა მართალია პენელოპესავით საყვარელი ქმარი არ დამბრუნებია შორეული მოგზაურობიდან. თუმცა სწავლა რომელიც აღარც მახოვს როდის დავიწყე 17 სექტმბერს სამაგისტრო თემის დაცვით დასრულდა, მართალია ბოლომდე არა, თუმცა ამ ეტაპზე კი. რეალურად,  არც ისე შორი ყოფილა  კენწერო..მთავარია იცოდე რომ ის არსებობს.. :)

 ბოლოს კი,
1 წელი ზედმტად ბევრია,  უამრავი რამის დაწერა და გახსნება შეიძლება, მაგრამ ახლა ამ პოსტს მხოლოდ ერთი ემოციით დავასრულებ

"მეგულები და ეს სულს მიმშვიდებს"