წიგნი ბიბლიოთეკიდან

კვირა, წიგნი, ბიბლიოთეკა, ავტორი, მსუქანი ბიბლიოთეკარი,

ფოლკნერი, ჰერმან ჰესე, მისტერიები,

სექსი, შხაპი, E = mc² , ფიზიკის სიმაპტიური მასწავლებელი,

ტელეფონი, კვირა, დედა...

.

05:50

თვალი რომ გავახილე  ის დრო იყო საათის ისრებსაც რომ ეზარებათ მუშაობა  და ფეხათრევით რომ მიიზლაზნებიან მაინც.  ერთი კვირის განმავლობაში უკვე მესამედ მეღვიძებოდა ერთი და იგივე  შეგრძნებით: თითქოს  შენ ცხოვრებაში რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი უნდა მოხდეს და შესაბამისად რაღაც ძალა გაიძულებს ამ დროს არ გეძინოს და სწორედ ამიტომ გაფხიზლებს დილის 6 საათზე.

მაგრამ მაინც უცნაურია.

ორშაბათ დილით 5 წუთითაც რომ ჩამეძინოს ჩემი უფროსი თავის სამ მოადგილიანად სუბორდინაციის ზუსტი დაცვით დარეკავენ რიგ-რიგობით და პროტოკოლის სრული დაცვით თავაზიანად შემახსენებენ სად და რას უნდა ვაკეთებდე ორშაბათ დილის 9 საათზე, ხოლო კვირას დილის 6 საათზე არც ერთი მათგანი არ მირეკავს და არ მეუბნება რომ ამ დროს ისე ღრმად უნდა მეძინოს თითქოს ორშაბათი დილა არასდროს გათენდება.

ვფიქრობ რისი გაკეთება შეიძლება კვირა დილის 6 საათზე და მხოლოდ ერთი ფრაზა მახსენდება "განზომილებიდან":  "შეიძლება ადამიანი დილის 6 საათზე ნორმალური იყოს? "


06:00

მდუღარე წყლის ქვეშ იმდენ ხანს ვიდექი სანამ კანი მთლიანად არ გამიწითლდა, მერე დამინაოჭდა, დამეორთქლა.  დაორთქლილი კედელზე დავწერე E = mc² და ჩემი ფიზიკის მასწავლებელი გამახსენდა - სიმპატიური ბერბიჭა სკოლის მთელი გასათხოვარი ქალები რომ დასდევდნენ უკან, მაგრამ რაც მეტი იყო დაწოლა მით მეტი წინააღმდეგობა. ონკანი დავკეტე და დაველოდე როდის გაშრებოდნენ წყლის წვეთები თავისით, ერთიანად ამბურძგლა, მერე კბილის კბილზე ცემა დამაწყებინა.  ბოლოს კი სხეულმა მოცემულ მომენტში  ყველაზე საუკეთესო გამოსავალი იპოვა და ავღრიალდი, არ მახსოვს რამდენ ხანს ვღრიალებდი, მაგრამ როცა გული უკვე ყელში ამომიჯდა და ხმა ჩამიწყდა გავიგონე როგორი გაბმით რეკავდა ტელეფონი. სახლის ტელეფონზე ან სულელური გამოკითხვების ჩასატარებლად რეკავენ ხოლმე  ან ძალიან ღრმა ბავშვობის მეგობრები რომელთაც ამ ჟესტით ალბათ  იმ ბავშვობის გახსენება სურთ,  როდესაც სახლის ტელეფონზე ჩამოკიდებულნი საათობით ვუყვებოდით ერთმანეთს ათასგვარ სისულელეს. მეზობელი იყო - აინტერესებდა ყველაფერი კარგად მქონდა თუ არა, მე გავბრაზდი.

07:05

 რატომ უნდა დაურეკო დილის შვიდ საათზე მეზობელს ამგვარი უაზრო კითხვით, ან რა უნდა გაუჭირდეს მეზობელს კვირა დილით 7 საათზე, რატომ არ უნდა ჰქონდეს ყველაფერი კარგად? ბოლოს და ბოლოს ყველას უფლებაა დილის 7 საათზე საკუთარ სააბაზანოში რამდენიც უნდა იმდენი იბღავლოს და აღნიშნულის თმენის ვალდებულებას სამეზობლო სამართალიც კი ითვალისწინებს.
 

რა უნდა შეემთხვეს ადამიანს კვირა დილით?  არადა დედა სწორედ კვირას მოკვდა, დილით.  რომელი საათი იყო არ მახსოვს, ის კი მახსოვს რომ სახლში ვიღაც დაჟინებით კითხულობდა რომელი საათიაო,  მაგრამ არავინ პასუხობდა.  დილა რომ იყო უფრო სწორედ გამთენია იქიდან მახსოვს რომ ფანჯრიდან ვიყურებოდი და ღრმად ვიყავი დარწმუნებული იმაში რომ აღარ გათენდებოდა, მზე აღარასოდეს ამოვიდოდა და იმ დილითაც დედის სიკვდილი კი არ გამიკვირდა უფრო იმან გამაოცა რომ დილა გათენდა,  მზე ამოვიდა და ჩემი სახლის წინ მცხოვრებმა ქალმაც ზუსტად ისეთივე მშვიდიდ რიტმით გადმობერტყა ხალიჩა აივნიდან როგორც გუშინ, მაშინ ყველაზე უნამუსო ამ ქვეყნად ეს ქალი მეგონა ასეთი სიმშვიდიდთ რომ იყო დაკავებული ყოველდღიური საქმით.

08:00

 ისიც კი დამავიწყდა რა წიგნს ვკითხულობდი ბოლოს.   ა, ხო ბოლო   ჰამსუნის "მისტერიები" იყო,  მერე  კი  ნამდვილი მისტერიები დაიწყო და როდესაც ცხოვრება წიგნივით მიდის მაშინ ჯობია ის წაიკითხო ვიდრე ვიღაცის წიგნები. და უცებ გამახსენდა რა მაღრიალებდა,  ან რა მაფხიზლებდა უკვე მესამე დღეა დილის 6 საათზე. სააბაზანოში როდესაც ჩემი სააბაზანოს დაორთქლილ კედელზე დავწერე  E = mc²  უცებ მომეჩვენა  (ან გამახსენდა) რომ ჩემი ცხოვრება  წიგნია,  რომელიც ბიბლიოთეკიდან გამოვიტანე და სულ ცოტა ხანში უკან   უნდა დავაბრუნო, ამიტომ ნაჩქარევად უნდა წაიკითხო, ზოგიერთი მომენტის სრული გააზრების გარეშე, ხშირად ზედაპირულადაც, ავტობუსის გაჩერებებზე, ავტობუსში ბიბლიოთეკამდე.  მერე მსუქანი ბიბლიოთეკარი დიდი მონდომებით და უნდობლად გადაათვალიერებს და გადათვლის ფურცლებს წიგნში იმაში დასარწმუნებლად რომ არც ერთი მათგანი არ აკლია. მაინც რატომ უნდა ამომეხია ფურცლები? მართალია ზოგიერთი მათგანი ჩემთვის მძიმე და უსიამოვნო წასაკითხი იყო, თუმცა ამგვარი სურვილი მაინც არ გამჩენია.  დაე, ყველამ საკუთარი დაწერილი წიგნებიდან ხიოს ფურცლები.

ეფეტქი - სარკე 

08:28

სარკის წინ ვდგავარ და დაორთქლილ მინაზე ვწერ E არ არის ტოლი mc² ,  არც არასდროს ყოფილა.  ცხოვრება  კი რომლითაც ვცხოვრობ სულ უფრო მეტად მაგონებს წიგნს რომელიც ბიბლიოთეკიდან ვითხოვე და სულ მალე უნდა დავაბრუნო უკან და სადმე ამ წიგნის დამწერი თუ შემხვდა აუცილებლად ვთხილშავ წიგნს თავში და ვკითხავ მაინც  ვის უბედავს ამდენს? მაინც საიდან მოათრია ამდენი ემოცია, ტრაგიზმი, დრამატიზმი, მაღალფარდოვნება და თუ მოათრია რაღა მაინცდამაინც ამ ერთ წიგნში ჩატენა. არა, ახლა წიგნები ასე არ იწერება... ავტორი ალბათ ძალიან ახალგაზრდა და გამოუცდელია და ალბათ არასდროს ყოფილა წიგნის მაღაზიებში, არასდროს უნახავს  თანამედროვე წიგნები -  ყოველგვარი ემოციის, შინაარსისა და ფილოსოფიის გარეშე.  ასეთი წიგნები ფოლკნერსა და ჰესეზე კარგად იყიდება, მარტივად იკითხება, მარტივად იჭმევა ბუტერბროტივით. იქ სექსიც კი სულ სხვანაირია - ერთი, ორი, სამი და მორჩა...

 

08:50

 

სარკე აღარ არის დაორთქლილი, ნელ-ნელა იშლება იქიდან ვარაუდი იმისა, რომ E არ უდრის  mc²  -ს,  უკან უკვე  ნათლად ჩანს ჩაიდნიდან ამომავალი ორთქლი, გვერდითა ოთახიდან კი ტელეფონი რეკავს გაბმით, ალბათ ისევ მეზობელია, რომელსაც აინტერესებს რატომ დუღს ჩემს სამზარეულოში ჩაიდანი ასე დიდხანს, უცნაურები არიან მეზობლები - რატომღაც მუდან შენი სააბაზანოთი და სამზარეულოთი ინტერესდებიან.

 

 

09:00 - 2შაბათი

დაკვირვებული ვარ, ყოველთვის ზუსტად 9 საათზე რეკავენ ხოლმე. მე კი ვწევარ და ვერ ვინძრევი, მარტივი მიზეზით - გავცივდი. ახლა მეტი დრო მაქვს წიგნებისთვის, დეკემბრის ჩვეულებრივი უჟმური დილაა - მე კი ვფიქრობ რომ ზოგჯერ  ყველაზე გენიალურ ავტორებსაც კი არ ძალუძთ წიგნის ფინალის შეცვლა.