ახლა მე მკვდარი ვარ

" თუ შენ ამ ჩანაწერს კითხულობ, ე.ი. მე უკვე მკვდარი ვარ"

"რა უბრალოა ადამიანი, 

რა ცოტა ჰყოფნის რომ იქცეს მიწად

 და რა უმწეო ხმებით შრიალებს,

 რასაც სიცოცხლეს არქმევს და იცავს" 

23 წლის ვიყავი როდესაც პირველად მოვკვდი. გარეთ  იყო თოვლი და სიცივე. 

მთელი სიცოცხლის მანძილზე , ანუ 23 წელი,   მეგონა რომ ყველაზე რთული იყო  სიკვდილი, მხოლოდ 23 წლისა  მივხვდი როგორ ვცდებოდი, არაფერია მასზე   პრიმიტიული და ადვილი. თითქოს წლების განვმლობაში მძიმე ზურგჩანთით ადიხარ მწვერვალზე, უცებ ფეხი გიცდება და ვიღაც გხსნის ამ უზარმაზარ ზურგჩანთას, ყველაფერი თეთრდება და ხვდები რომ მიუხედავად იმისა რომ დანიშნულ ადგილას ვერ მიხვედი, მაინც ძალიან კარგად ხარ, ყველაფერი მსუბუქი, მშვიდი და თეთრია.  

 როცა კვდები, ამ მომენტში  მხოლოდ ერთადერთი უსიამოვნო რამ არსებობს  - ვიღაცეები გამუდმებით და ჯიუტად ცდილობენ ამაში ხელი შეგიშალონ, უამრავი მოწყობილობების საშულებით ცდილობენ ისევ უკან სიცოცხლეში დაგაბრუნონ და ეს ყველაზე, ყველაზე მეტად არ გსიამოვნებს. დაახლოებით იმას ჰგავს ახალ ნაყიდი მანქანით ახალ ტრასაზე რომ მისრიალებ და მოულოდნელად ღრმა ორმოებში ვვარდები . 

23 წლის ვიყავი როდესაც პირველად მოვკვდი,  გარეთ თოვდა და ციოდა,

ჩემი საწოლი იდგა   ზუსტად ფანჯრის წინ და ვხედავდი როგორ ათოვდა ქალაქს, დრო გადიოდა ხედი კი ფანჯრიდან არ იცლებოდა, გამუდმებით თოვდა, მთელი თვეების განმავლობაში თოვლი ედებოდა ქალაქს, სადაც  ჩემს სიცოცხლეში ძალიან იშვიათად თოვდა ( ისიც ძალიან ადრე ღრმა ბავშვობაში )და როდესაც გავაცნობიერე რომ ირგვლივ არაფერი იცვლებოდა, პირველად  მაშინ მივხვდი, რომ მკვდარი ვიყავი.

საკუთარ დასაფლავებაზე და პანაშვიდებზე მისვლის სურვილი არ გამჩენია, წინააღმდეგ შემთხვევაში მომიწევდა  მენახა ყალბი  ადამიანები, რომლებმაც სიკვდილამდე მიგატოვეს, თუმცა სიკვდილის შემდეგ მზად იყვნენ უკან გამოგყოლოდნენ.  სიცოცხლეში არსებობს  დღეები სადაც ყველას განურჩევლად ძალიან უყვარხარ,  მაგ:  დაბადების დღეები , ქორწილები, იუბილეები და მსგავსი. ამ დღეებში ყველა გიღიმის, უამრავ შაბლონურ ფრაზას გეუბნება, მეორე დღით კი ჭორაობს შენი კაბის გამო, რომელიც არ გიხდებოდა.  

თუცა ასეთი დღეები ყველაზე მეტად სიკვდილის მერე მრავლდება. ქორწილები და დაბადების დღეები ვერაფრით შეედრება პანაშვიდებს და გასვენებებს.   ამ დროს ყველას  მართლაც ჭეშმარიტად უყვარხარ, უყვარხარ უკანასკნელად და მეტსაც გეტყვით მეორე დღეს არავინ იჭორავებს შენი ზედმეტად მოკლედ  კაბის გამო,  რომელიც არ გიხდებოდა. ალბათ იმიტომ უყვარხარ ყველას ასე წრეგადასულად რომ დარწმუნებულია მეტად აღარ აწყენინებ, აღარ გააღიაზინებ, თვალში ვეღარ მოხვდები.

23 წლის ვიყავი როდესაც პირველად მოვკვდი, გარეთ ციოდა და ათოვდა ქალაქს, რომელშიც ჩემს სიცოცხლესი ძალზედ იშვითად თოვდა...