ჰექსეს ქუჩის ქალები

ანუ ქალები ჩემი ქუჩიდან...

პოსტი დაწერილია პოსტ  Boys from my street -ის ანალოგიით..

"ხოლო მეზობლის ლამაზი ქალი წაეკიდება ცეცხლივით კიბეს.."

• number 1 

პირველი ქალის მშობლიური ქუჩის ადგილსამყოფელი ზუსტად არავინ  იცის, ის ჩემი ქუჩის ბოლოს მდებარე მაღაზიაში მუშაობს. იმის თქმაც არავის შეუძლია დაზუსტებით, ზუსტად როდიდან.   ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი ქალია, თუ დეტალებზე ჩაციკვლის პარანოიით არ ხართ შეპყრობილი, ვერც კი შეამჩნევთ. არადა, რომ იცოდეთ რა მარტივი  შესამჩნევია ... 

უნდა ვაღიაროთ პირველი შეხედვისას ნამდვილად უსიამოვნო შეგრძნება დაგეუფლებათ. ვერაფრით მიხვდებით რატომ, მაღაზიიდან გამოსული დიდხანს იფიქრებთ ამაზე, ბოლოს როგორც იქნა გაიხსენებთ, რომ   ამის მიზეზი მისი ზედა ტუჩია. დიდი, ბუთქუნა,  ლამაზი ტუჩები აქვს ნაკერით დამშვენებული ზედა ტუჩით. ოფიციალური ვერსიით იგი  მას მრავალი წლის წინ გადატანილი ავტოკატასტროფის შედეგად დარჩა სახსოვრად.  მაღაზიის წინ მდგარი უსაქმურები კი  ამაზე უფრო გემრიელ, უფრო უხამს და საოცრად პიკანტურ ვერსიას მოგიყვებიან, რომელსაც თქვენ აუცილებლად დაიჯერებთ.

ნებისმიერი ქალი ამგვარი ნაირევის ყველა შესაძლო ხერხით დამალვას ეცდებოდა. ეს კი არათუ მალავს პირიქით აშიშვლებს, დღის სინათლეზე გამოაქვს თავისი შეუცვლელი გამჭვირვალე პომადებით. ლაპარაკისას  ისე გამოკვეთილად და გამომწვევად თრთის ნაკერი, რომ სურვილი გიჩნდებათ სალაპარაკოდ  რაც შეიძლება დიდხანს გაუჩერდეთ, წინ ჩამოუჯდეთ და უყუროთ ხარბად, ფართოთ გახელილი თვალებით.   ამ დროს სრულიად არ აქვს მნიშვნელობა რაზე ილაპარაკებს, მთავარია ტუჩები მოძრაობდნენ.  და თუ მისი ტუჩებიდან მხედველობის გადატანა მოახერხეთ მის გამჭვირვალე კანსაც შეატყობთ ცისფერი სისხლძარღვები რომ ელანდება და გრძელ ფრჩხილებზე გადასმულ უფერულ, გამჭვირვალე ლაქსაც..გამჭვირვალეობა, როგორც ჩანს მისი საფირმო ნიშანია.

.. და მაღაზიის დახლთან მდგარს თითის წვერებზე აწევა და მისი კაბის ქვეშ ჩახედვა რომ შემეძლოს, ალბათ შიდა თეთრეულიც  ზუსტად ასეთი გამჭვირვალე იქნებოდა, სადა, ზედემტი მაქმანების გარეშე...  თუმცა ეს სრულებით არ არის მთავარი, მთავარი ტუჩებია, რომლებიც ისე გამომწვევად მოძრაობენ, სურვილს ბადებენ სულ მოძრაობდნენ .. გაუჩერებლად..

მოკლედ, ჩვეულებრივი ქალია, დილით ყოველთვის ერთსა და იმავე დროს გადმოდგება აივანზე და თითის წვერებზე შემდგარი კაბას ჩამოხსნის თოკიდან...

 უფრო სწორედ,  ალბათ ეს ასე იქნებოდა, მე რომ მის წინ მდგარ კორპუსში ვცხოვრობდე... 

• number 2 

ყოველთვის ერთი და იმავე ქუჩის  ერთსა და იმავე კაფეში მხვდება. ყოველთვის შავი კაბები აცვია და დიდი, გრძელი  ტყავის წითელი კლატჩი უჭირავს. ტყავზე მეტად მისი წითელი მანიკური ბზინავს. ყოველთვის ერთნაირი ფინჯნიდან სვამს ყავას.  თეთრი ფაიფურის ფინჯნები,  რომლებზეც წითელი პომადის კვალი  ვარდისფერ ლაქად რჩება. სანთებელა არასდროს აქვს, არ სჭირდება, ყოველთვის გამოჩნდებიან მისი ძუძუების სიდიდით შეშფოთებული მამრები, რომლებიც თავ - პირს დაამტვრევენ ერთმანეთს ცეცხლის წასაკიდებლად ... სიგარეტისთვის. ჰოდა მასაც რა ენაღვლება?! ზის, ფეხი ფეხზე გადადუდია, წითლად შეღებილ ფრჩხილებს მაგიდაზე არაკუნებს, ირგვლივ შანელის Allure Sensuelle-ს სურნელს აფრქვევს,  ყავის ყოველ მოწრუპვაზე თითო ნაფაზს არტყამს და ყოველი მეორე ნაფაზის დარტყმაზე სისხლით სავსე  ტუჩებზე  პომადას იმატებს. დაჯდომისას ძუძუებს მაგიდაზე  ისე ალაგებს როგორც უტყუარ მტკიცებულებას, რომლის წარმოდგენის შემდეგ კამათი აზრს კარგავს. ერთი შეხედვით კურტიზან ქალს ჰგავს, არადა თბილისის ყველაზე უჟმურ შენობაში მუშაობს ყველაზე სერიოზულ თანამდებობაზე.  ჰგონია რომ მე ეს არ ვიცი, ამიტომაც არის ასე თამამად რომ მიფრიალებს თავის ფართო თეძოებს ცხვირწინ. მიყურებს და მეუბნება ვიცი ვინც ხარ და აქ რატომაც ზიხარო. მე კი არ მიყვარს სულელად რომ მთვლიან, მაგრამ ვგიჟდები თავის მოსულელებაზე. ახლა მოდაშია მიამიტ სახიანი, გაფართოებულ თვალებიანი და გაოცებისგან ოდნავ პირდაღებული გოგოები. ჰოდა, მეც მოდას მივყვები. წამწამებშეღებილი გეიშასავით ვუზივარ წინ, თვალებს ვუფახულებ და შოკოლადის ტორტის მსუყე ლუკმებს ვიტენი  პირში, რომელთაც მისი ძუძუების გემო აქვს...

 უფრო სწორედ,  ალბათ ასეთი გემო ექნებოდა, მე რომ მისი ძუძუები გამესინჯა..

• number 3 

მესამეს ქალს ძნელად თუ დაარქმევდით.  გამხდარი იყო, ზედმეტად თხელი.. სიფრიფანა კაბები ეცვა, გრძელი თმები ჰქონდა, შუაზე გაყოფილი,  უკან შეკრული, ფეხზე უბრალო სანდლები ეცვა, თხელ სახეზე დასკუპებული უზარმაზარი სათვალით და უფერულ წიგნებით ახუტებული მუდამ მელანქოლიური სახით მიმოდიოდა ჩემს ქუჩაზე.  აი გინახავთ  ქალები, გაჩენის დღიდან იმას რომ უჩიჩინებენ სრული არარაობები ხართო? ზუსტად ასეთი იყო, თუმცა ჯერ მხოლოდ 16 ან 17 წლის იქნებოდა. მოკლედ სრული უფერულობა ასეთი გემრიელი პოსტისთვის, თუმცა ამ პოსტში ადგილის პოვნას შარშანდელ ზაფხულს უნდა უმადლოდეს, თუ რა თქმა უნდა უნდა  უმადლოდეს. 

შარშან ბოლოჯერ ვიჯექი ველოსიპედზე, მთელი სიჩქარით მოვქროდი დაღმართზე, დროდადრო ხელებს ვუშვებდი საჭეს, თვალებს ვხუჭავდი და ყურში აღრიალებულ მუსიკას ვყვებოდი. სწორედ ამ დროს შევეჯახე, უფრო ზუსტი ტერმინი თუ გნებათ, პირდაპირ გეტყვით, -  გადავუარე. ძლიერი ბიძგი ვიგრძენი, თვალები რომ გავახილე უკვე ძირს ეგდო..  თეთრი  კაბა ეცვა, მტვერში ამოგანგლული. გული შემიღონდა, თავიდან სისხლი მეგონა, მერეღა მივხვდი თეთრ კაბაზე გაფუთქული წითელი ალუბლები ეხატა. თუმცა  პირველ რიგში თვალში მაინც  სითეთრე მომხვდა, არამქვეყნიური სითეთრე იყო.. გონს უცებ მოეგო, წამოხტა, წიგნები მოკრიბა, სათვალე იქვე დატოვა, ბოდიშითო - წაილუღლუღა და წავიდა. 

ტრუსიკი არ ეცვა, უთეთრესი ბარძაყები და ვარდისფერი კერტები ჰქონდა..

უფრო სწორედ,  ალბათ ვარდისფერი კერტები ექნებიდა, მე რომ მისი კერტებიც მენახა..

P.s. პოსტში აღწერილი ქალები რეალურია, თუმცა ნუ სთხოვთ ავტორს გაგაცნოთ ისინი.
მათი ვინაობა მკაცრად კონფიდენციალურია.